فيروز آبادى، در تعريف عربون مى‌نويسد:

«العربان و العربون، با ضمه هر دو، والعربون با حركت ] فتحه راء [كه گاهى حرف عين در آنها،تبديل به همزه مى‌شود، مقدار بهايى است كه معامله با آن بسته مى‌شود.»

مالك، در موطّأ مى‌نويسد:

«بدين گونه: كسب برده و يا كنيزى خريده، يا حيوانى را كرايه كرده است و به فروشنده و كرايه دهنده مى‌گويد: يك دينار، يا درهم، بيش، يا كم، از آن مى‌پردازم، تا اگر من اين كالا را خريده يا حيوان را سوار شده‌باشم، مبلغ پرداخت‌شده، بخشى از بهاى كالا يا كرايه حيوان باشد و گر نه، آنچه به تو داده‌ام، از آن توباشد». (1)

ابن ماجه، در تعريف آن مى‌نويسد:

عربان، يعنى كسى حيوانى را در برابر صد دينار مى‌خرد، آن گاه دو دينار به عنوان قولنامه، مى‌پردازد ومى‌گويد: اگر اين حيوان را نخرم، اين دو دينار از آن تو باشد.و گفته شده است ]منظور امام مالك است [ كسى چيزى را خريده و درهمى، كمتر، يا زيادتر،پرداخته است و مى‌گويد:

اگر اين كالا را گرفتم، معامله انجام مى‌پذيرد و گر نه، درهم از آن توست.» (2)

مردم نيز، در داد و ستدهاى خود، بدين روش، خو كرده‌اند، به ويژه در معاملات بزرگ و آن دسته از معاملات كه انجام آن‌ها، غالباً، نياز به گذشت زمان دارد كه در طى آن، مقررات ادارى و مانند آن ، پايان‌پذيرد.

فروشنده، مقدارى از بها را درخواست مى‌كند و