آورند. البته معناى اين مطلب آن نيست كه هركسى با مراجعه به قرآن قطعاً يك مفهوم غير قابل ترديد را خواهد فهميد.

برداشت‌هاى نادرست

كسانى كه درصدد ايجاد ترديد در اذهان مردم و گمراه كردن ديگران باشند مى‌توانند حتى از روشن‌ترين آيات قرآن هم سوء استفاده كنند، به خصوص در بحث‌ها و جدل‌ها مى‌توان شك و ترديد كرد كه به سادگى نمى‌توان جواب آن‌ها را داد. تنها كسانى كه دلى پاك و نيّتى خالص و روحى پالايش شده داشته باشند مى‌توانند درست استفاده نمايند. در خود قرآن مى‌خوانيم «فَأَمَّا الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ زَيْغٌ فَيَتَّبِعُونَ ما تَشابَهَ مِنْهُ ابْتِغاءَ الْفِتْنَةِ وَابْتِغاءَ تَأْوِيلِه» كژانديشان براى فتنه‌جويى و تأويل قرآن به دنبال آيات متشابه مى‌روند. و در نهج‌البلاغه آمده است كه وقتى حضرت اميرالمؤمنين(عليه السلام) عبدالله ابن عباس (حِبر الامة) را براى بحث با خوارج فرستادند، فرمودند با آنان با قرآن بحث نكن زيرا كلام وحى «ذو‌وجوه» است و سفارش مى‌نمودند بر اساس كلمات صريح و رفتار رسول اكرم(صلى الله عليه وآله) با آن‌ها مجادله نما.

پس اين‌طور نيست كه وقتى مى‌گوييم قرآن بالاترين منبع است، ديگر جاى غرضورزى و استفاده منفى و امثال اين‌ها وجود ندارد و چنين راه‌هايى مسدود مى‌باشد. نمونه‌اش را در برخى گروهك‌هاى قبل از انقلاب و پس از پيروزى اين حركت اسلامى ملاحظه كرده‌ايد كه تفسيرهايى هم نوشتند مانند گروهك فرقان و احزاب و فرق ديگرى كه وجوه مشتركى با آنان دارند، آنان از آيات قرآن براى رسيدن به اهداف