مزبور در اندك مدتى رونق يافت و جايگاه ويژه خود را در ميان طلاّب جوان به دست آورد و درس تفسير علامه به قدرى پرازدحام بود كه به زحمت صدايشان به گوش حاضران مى‌رسيد.

البته وى عادت نداشت كه از طريق بلندگو، سخن گويد و به خود اجازه نمى‌دادند در برابر شاگردانشان روى صندلى قرار گيرند و هميشه مى‌فرمودند:

«حتى نمى‌توانم يك وجب بلندتر بنشينم».

در همان سطح شاگردان، در جاى خويش قرار مى‌گرفتند و براى اين‌كه صدايشان به همه برسد وسط محل تدريس، مى‌نشستند، سكوتى محض در درسشان حاكم مى‌گرديد تا كاملا از بياناتشان استفاده شود. آن وقت‌ها هم امكانات به گونه‌اى نبود كه بشود دستگاه ضبط صوت به طور مخفى نصب كرد تا صدايشان باقى بماند. اجمالا درس ايشان در مدت كوتاهى مورد استقبال علاقه‌مندان قرار گرفت و فضلاى جوان اهميت و لزوم اين درس را به خوبى درك كردند. تفسيرشان هم در فرصت كوتاهى به زيور طبع مزيّن گشت و در كشورهاى اسلامى مشتاقان معارف قرآنى، از آن استقبال شايان توجهى كردند و در نشريه‌اى كه از سوى دارالتقريب مذاهب اسلامى منتشر مى‌گرديد، درباره الميزان مقاله‌اى، به رشته تحرير درآمد. از نظر محتوا بايد گفت مسايلى كه ما امروزه نياز به آنها را لمس مى‌كنيم و در نيم قرن درست احساس نمى‌گرديد خصوص مباحثى كه در پرتو نظام اسلامى در ايران براى روحانيت مطرح شده است و بايد به آن‌ها پاسخ گويند و به طور عمده جوابگوى ابعاد اجتماعى اسلام است توسط