فرمود: «آينده كشور در دست اين افراد است، اگر امروز با اسلام و موازين اين آيين آشنا گردند قطعاً فردا از چنين دينى حمايت مى‌كنند، شما حتماً بپذيريد و مضايقه ننماييد».

بنده به دستور ايشان يك روز درسم را تعطيل مى‌كردم و در تهران جلسات تفسير قرآن را برگزار مى‌نمودم. در آن محفل عزيزان دانشگاهى حضور بهم مى‌رسانيدند كه هم‌اكنون اكثرشان از افراد برجسته و تأثيرگذار نظامند. اگرچه علامه به نسل‌هاى گذشته تعلق داشت ولى نسل نوخاسته را مى‌ديد. شايد اگر با كسان ديگرى مشورت مى‌كردم مى‌گفتند آقا درست نيست درس خود را تعطيل كنيد ولى او اين امور را خوب درك مى‌كرد، البته اجازه نمى‌داد كار درس به هيچ بهانه‌اى عقب بيفتد. يك‌بار راجع به برنامه‌هاى اخلاقى از ايشان سؤال كردم و عرض نمودم بعضى از اين برنامه‌هاى عبادى و اخلاقى امكان دارد به امور درسى و آموزشى لطمه بزند، اجازه دهيد يك درسم را كم كنم، فرمود كارى نكنيد كه اينها مزاحم درس شوند، برنامه‌هاى عبادى در جاى خودش لازم است و ضرورت دارد انجام گيرند، درس هم بايد خوانده شود.

آرى او چنين نگرش‌هايى داشت و شاگردانش چون شهيد مطهرى و شهيد دكتر بهشتى هم آينده‌نگر بودند، امروز هم ما بايد اين روش علامه را در برنامه‌ريزى‌ها بكار ببنديم و مشخص كنيم در دو يا سه دهه آينده مردان ميدان فرهنگى و علمى چه كسانى هستند و لازم است براى تربيت چنين نسل‌هايى بررسى‌هاى دقيق و همه‌جانبه و كارگشايى داشته باشيم.[1]