شيوه زندگى‌اش آشنايند و از خصال روحى و معنوى او آگاهند، مى‌دانند كه چنين سخنانى به هيچ وجه مبالغه‌آميز نيست.

توجه به نيازهاى جامعه

علامه طباطبايى هنگامى به حوزه علميه قم قدم نهاد كه اين كانون به صورت گياهى كه تازه جوانه زده و نهالى كه تازه به مرحله رشد رسيده، سخت نيازمند يك باغبان ماهر، توانا و دلسوز بود، تا بتواند آن را بارور كند. با اين‌كه در آن زمان در حوزه علميه قم بزرگانى بودند كه براى پيشرفت اسلام، دلسوزى مى‌كردند و تلاش‌هاى ارزشمندى هم صورت مى‌دادند ولى اين حوزه نياز به شخصى ديگر داشت.

اگر نگاهى به وضع تحصيلات طلاب در آن زمان بيفكنيم، خواهيم ديد بيش از 90% فعاليت‌هاى علمى كه در حوزه‌هاى روحانيت انجام مى‌گرفت بر محور فقه و اصول دور مى‌زد. در آن جامعه‌اى كه در خفقان شديد فكرى و سياسى قرار گرفته بود، شايد نياز روزمره مردم، بيش از اين هم نبود ولى براى جامعه‌اى كه بخواهد گام به حياتى نوين بگذارد و از ركود و عقب‌ماندگى و ذلّت نجات يابد آن وضع كافى نبود، مى‌بايست تجديد نظرى در برنامه‌هاى درسى مى‌شد و كلاس‌ها و كرسى‌هاى تدريس ديگرى افتتاح مى‌گرديد. البته عده‌اى هم در اين زمينه‌ها اقداماتى انجام دادند ولى متأسفانه به جايى نرسيد و پس از مدتى كلاس‌ها تعطيل شد و باز به وضع سابق برگشت.

جامعه‌اى كه مى‌بايست در برابر فرهنگ‌هاى ديگر عرض اندام كند و