علاّمه، علاوه بر تشويق دانش‌پژوهان و سعى در تعليم و تربيت ايشان و پرورش شاگردانى همچون متفكر شهيد آيت‌الله مرتضى مطهرى، عنايت ويژه‌اى به گسترش و نشر معارف اسلامى در بيرون از حوزه علميه داشت و شخصاً در جلساتى كه از سوى برخى شخصيت‌هاى علمى در تهران تشكيل مى‌گرديد، حضور مى‌يافت. از جمله آنها جلساتى بود كه پروفسور هانرى كُربن[1] در آنها شركت داشت و از بيانات فلسفى، عرفانى و روشنگرى‌هاى اين استاد بزرگوار در زمينه معارف تشيع بهره مى‌بُرد.

فرجام اهانت

علامه طباطبايى در مقابل شاگردان عصبانى نمى‌شد و سابقه نداشت به فراگيران سخنان اهانت‌آميز بگويد يا با آنان تندى كند، سراپاگوش بود و چون حرف اشكال‌كننده به پايان مى‌رسيد جوابش را به آرامى مى‌داد و او را قانع مى‌نمود.

جوانى به نام سيد احمد شبسترى بود كه از محضر علامه بهره برد ولى درس‌هاى حوزه را ادامه نداد و به دانشگاه رفت، او در آغاز از علاقه‌مندان علاّمه بود ولى چون از دختر ايشان خواستگارى كرده و جواب رد شنيده بود با عقايد اين فيلسوف از در مخالفت برآمد و اشكالاتى بر تفسير الميزان نوشت كه تحت عنوان «حول الميزان» به زبان