قرآن بر آن تأكيد دارد: «وَلا يَخافُونَ لَوْمَةَ لائِم»[1] «وَيَخْشَوْنَهُ وَلا يَخْشَوْنَ أَحَداً إِلاَّ الله»[2] كسانى كه در اين وادى قدم مى‌نهند جز از خدا نبايد از كسى بترسند، از هيچ ملامتى نهراسند.[3]

ترويج حكمت

از ويژگى‌هاى فكرى و اخلاقى علامه اين بود كه كارهايشان را حكيمانه انجام مى‌دادند، يعنى از سر هوس، سليقه شخصى و بدون استدلال و تفكر وارد هيچ عرصه‌اى نمى‌گرديدند. هر تلاشى را كه آغاز مى‌كردند مبنى بر برهان و استدلال خاصى بود كه براى ضرورت آن در نظر مى‌گرفتند. تدريس فلسفه كه در حوزه شروع كردند و نيز كوششى كه براى رواج حكمت در قم نمودند بر اساس منطقى بود كه به آن رسيدند و اجمالش اين بود كه جامعه ما به مسايل اعتقادى اسلامى نياز دارد به اين نحو كه قبل از آن‌كه چنين مسائلى با دلايل نقلى بيان گردد بايد با دليل‌هاى عقلى و خردمندانه تبيين شود و شبهاتى نيز كه در اين ارتباط مطرح مى‌گردد بايد با شواهد حكيمانه رد شود. به كسى كه مى‌خواهد درباره خداوند تحقيق كند، جا ندارد كه گفته شود:

«در قرآن چنين آمده يا امام معصوم(عليه السلام) چنين فرموده است».