بسترى از مخمل سپيد ابرها به پيش مى‌رفت. اين بالا احساس مى‌كردى به عرش نزديك‌ترى مثل اين‌كه صدايت بهتر به خدا مى‌رسد. انگار اين‌جا فرشتگان بيشتر موج مى‌زنند و‌... از تهران تا دهلى دو ساعت و چهل و پنج دقيقه حوصله مى‌خواهد البته به لطف فن‌آورى مدرن و الاّ با اسب و استر و شتر ماه‌ها فاصله است. خب اين حُسن هم ميان ده‌ها آفت تكنولوژى غنيمتى است گران‌قدر. با پر‌رنگ شدن مكالمات خلبان، حس مى‌كنيم به مقصد نزديك شده‌ايم. ظاهراً فرودگاه اينديرا گاندى دهلى بر ما سلام فرستاده است. با پرتاب نگاهم به بيرون اولين نكته را درباره هند شكار مى‌كنم: سرزمينى سبز و خرم، همه كشتزار و سبزه و جنگل با نقش مارپيچ رودخانه‌هاى فراوان و بركت‌خيز. هواپيما كه بر زمين مى‌نشيند نگرانى‌هايمان را درباره اين سفر در آسمان جا مى‌گذاريم و فقط كوله‌بار شور و شوقمان را به همراه مى‌آوريم.

خانه فرهنگ

آقاى آهنى كاردار سفارت ايران در هند ‌سفير براى مأموريتى در ايران بود‌ـ حجت‌الاسلام والمسلمين رجب‌نژاد مسئول دفتر نمايندگى حوزه‌هاى علميه هند، آقاى تمله سرپرست خانه‌فرهنگ دهلى و آقاى خواجه‌پيرى مسئول مركز ميكروفيلم نور، جمع استقبال‌كنندگان ما در فرودگاه دهلى‌نو هستند. ملاقات اولمان با اين دوستان طولانى نمى‌شود‌؛ چراكه بايد براى استراحتى كوتاه به «رزى‌دانس» يا همان مهمان‌سراى خودمان برويم.