منزله تاكسى، و البته مى‌شنويم كه هنوز در گوشه و كنار هندوستان مسافران با وسيله‌اى جا به جا مى‌شوند كه نيروى محركه آن متأسفانه انسان پابرهنه‌اى است.

خوشبختانه سايكل‌ريگشا و اتوريگشا فراوان است و تا اشاره كنى ده تايشان جلوى پايت نگه مى‌دارند و مثل سوارى‌هاى ترمينال‌هاى خودمان يكى دستت را مى‌كشد و ديگرى پايت را تا بالأخره از ميانشان يكى موفق شود سوارت كند. طبق قانون بايد كيلومترشمارشان را به كار اندازند كه مى‌اندازند و تأكيد هم مى‌كنند كه حتماً نگاه كنى اما خيلى‌هايشان كلك مى‌زنند چون مى‌دانند مسيرها را نمى‌دانى همين‌طور توى خيابان‌ها مى‌چرخانند تا زمان بيشترى بگذرد. يك مسير خاص را يكبار ده روپيه مى‌دهى و بار ديگر بيست‌تا، بستگى دارد به انصاف راننده. رانندگى‌ها هم محشر است با سرعت مى‌رانند و ميلى‌مترى از اتومبيل‌ها و گارى‌ها و ديگر ريگشاها سبقت مى‌گيرند. مهارتى دارند تحسين‌برانگيز در اين صحراى محشر شلوغى و تراكم ترافيك.

ما اين توصيف‌ها و برخى توصيه‌ها را فقط شنيده‌ايم و شكر خدا نيازى به سوار شدن بر اين مركب‌هاى هراس‌آور هيجان‌برانگيز را نمى‌يابيم.

جامعة‌التبليغ

با ديدن كوچه‌هاى دالان مانند منتهى به مدينة العلم و خرابى سنگ‌فرش‌ها و كثيفى حاشيه‌هايش شهردارى‌هاى خودمان را