الباطل فضل‌ابن روزبهان اصفهانى كتابى نوشته بود به نام احقاق الحق. شاگرد منافق يك نسخه از اين كتاب را براى جهانگير شاه برد. علماى اهل‌سنت با آتش سعايت خود غضب سلطان را شعلهور كردند. آن شقاوت‌پيشه دستور داد سيد را عريان كنند و با تازيانه‌هاى آهنى بر بدن شريفش بكوبند. سپس آتش برافروخته‌اى را در ظرفى آهنى كرده و بر سر مباركش قرار دادند. روح طاهرش اين‌گونه مظلومانه به عرش رحمت الهى پرواز كرد. اين واقعه جانسور در سال 1019 هـ.ق رخ داد.

گنبدى كوچك با دو گل‌دسته زيبا با سنگ قبرى كه با پارچه‌اى سبز و گلبرگ‌هاى سرخ پوشيده شده، بارگاهى است كه جسم پاك شهيد ثالث را در آغوش خود گرفته است. نخ‌ها و پارچه‌هاى بسيارى كه به نرده‌هاى اطراف قبر گره زده‌اند اگر به همان نيت مردم ايران در زيارت‌گاه امام‌زادگان آن سرزمين باشد، نشان از اعتقاد راسخ هنديان به اين وجود و احياناً كرامات بى‌شمار مدفون اين خاك دارد. حاج‌آقا از همانآغاز ورودشان به اين بارگاه، معامله‌اى ويژه با صاحب مزار دارند‌؛ ابتدا مدتى نه‌چندان كوتاه كنار قاضى نورالله مى‌نشينند. چه مى‌گويند من نمى‌شنوم. سپس به نماز مى‌ايستند. من كه گرفتار غفلتم به يك‌باره از لرزش شانه‌هاى حاج‌آقا به چشم‌هايشان مى‌نگرم كه بارانى است. قنوتشان هم طولانى شده، چه مى‌خواهند نمى‌فهمم.

تاج‌محل

ظريفى مى‌گفت: مردمان جهان دو دسته‌اند آنان كه تاج‌محل را ديده‌اند و آنها كه هنوز به ديدن آن توفيق نيافته‌اند. زيبايى توصيف‌ناپذير و شكوه