البته هنوز هم فرصت باقى است و «جلوى ضرر را هر وقت بگيريم، سودمند است».

3. يكى از موانع تحقق كامل اين وحدت نقايصى است كه در حوزه و روحانيت وجود دارد. وقتى دانشجو شبهه خود را از روحانى بپرسد و پاسخ مناسبى دريافت نكند و يا برخورد نادرستى از او ببيند نسبت به اصل دين ترديد خواهد كرد و با خود خواهد گفت: «اگر دين و مسائل اخلاقى واقعيت داشت، ابتدا خود روحانيون بايد بدان عمل مى كردند، پس چگونه دين را از كسى بياموزم كه خود بدانچه مى گويد عمل نمى كند؟» اگر چنين چيزى پيش آيد چه اميدى ووجود دارد كه عقايد اسلامى و آرمانهاى انقلاب پابرجا بماند، جاى آنها در دل است و وقتى دل به شك بيفتد و به شكل صحيح تغذيه نشود اعتقاد خود را از دست خواهد داد.

بـ مقايسه حوزه و دانشگاه

همچنان كه قبلا نيز بارها يادآورى شده است، هر يك از حوزه و دانشگاه ويژگيهاى مثبتى دارند كه براى ديگرى قابل اقتباس مى باشد. براى آگاهى از نقايص و محاسن اين دو مركز علمى، به مقايسه اجمالى آن دو مى پردازيم:

1ـ محتواى دروس

محور مباحثى كه در حوزه مطرح بوده و هست اسلام و مسائل مرتبط با معارف اسلامى است. به فقه و اصول بيش از علوم ديگر بها داده مى شود و علوم ديگرى مانند تفسير قرآن كريم، فلسفه عرفان و... نيز كم و