احساس غبن و خسران‏زدگي اگر به درجه‏اي معيّن از عموميّت و سيطره برسد، مي‌تواند منشأ بحران اجتماعي ‏و خروج جامعه از وضع و حالت «تعادل» يا «توازن» باشد و مردم را به انديشه براندازي نظام حاكم و بر سر كارآوردن نظامي ديگر فرو تواند برد، خواه، نظام حاكم از سر علم‏ و عمد، مصالح و منافع عمومي را پايكوب و لگدمال كرده باشد و چه به سبب جهل و بدون سوء نيّت، ‏زمينهٔ ‌ضايع شدن حقوق مردم را فراهم آورده باشد.

عوامل مهمي که مي‌تواند منشأ بحران در جوامع مختلف گردد را مي‌توان در موارد ذيل خلاصه نمود:

الف ـ احساس فقر

«فقر» محسوس‏ترين عامل بحران‌زا است، زيرا فهم و شناخت آن نيازمند هيچ‏گونه ‏استعداد و معلوماتي نيست. و زن و مرد، كوچك و بزرگ، عارف و عامي آن را به يكسان درمي‏يابند و ازآن رنج مي‏برند. برانگيزندگي اين عامل نيز بسيار قوي است. از اين‏رو، نابساماني‏ها و كمبودهاي اقتصادي بيش و پيش از هر نابساماني و كمبود ديگري زنگ خطر را براي نظام حاكم به صدا درمي‏آورند.

ب ـ احساس ظلم

ممكن است همه يا اكثر جامعه از تنعّم و رفاه كافي برخوردار باشند؛ ولي ‏احساس كنند كه از سوي دستگاه حاكمه يا كساني كه مورد حمايت آن دستگاه‌اند، مورد ظلم وتعدّي قرار گرفته و از بسياري از حقوق مادّي يا معنوي خويش محروم گشته‏اند، به گونه‏اي كه از ميان ‏رفتن آن ستمگران و متجاوزان، آنان را به تنعّم و رفاه بيشتري مي‏رساند و يا اين‌كه‌ حرمت و كرامتشان را تأمين مي‌کند.