وَنُرِيدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ وَنُمَكِّنَ لَهُمْ فِي الأَرْضِ وَنُرِي فِرْعَوْنَ وَهَامَانَ وَجُنُودَهُمَا مِنْهُم مَّا كَانُوا يَحْذَرُون؛[1] و ما اراده داريم بر كساني كه در زمين فرو دست شده‌اند منّت نهيم و آنان را پيشوايان [مردم] گردانيم، و ايشان را وارث [زمين] كنيم، و در زمين قدرتشان دهيم و [از طرفي] به فرعون و هامان و لشكريانشان آنچه را كه از جانب آنان بيمناك بودند، بنمايانيم.

1. مقدمه

در درس پيشين، در ادامهٔ بررسي حرکت‌هاي مردمي معاصر، به اولين حرکت‌هاي انقلابي امام خميني(رحمه الله) و پيروان ايشان اشاره شد و روند تحولات در آن دوران؛ يعني از آغاز نهضت انقلاب اسلامي تا سال 1343 که سال تبعيد امام خميني(رحمه الله) به ترکيه و سپس عراق بود، مورد بررسي قرار گرفت. از آن زمان تا سال 1355 وقايعي در تاريخ انقلاب اسلامي به وجود آمد که علي‌رغم نقش آن‌ها در تحولات بعدي، از اهميت کمتري برخوردار هستند. از اين رو، بررسي تحولات اين دوره را به اهل تحقيق واگذار نموده، در اين درس به شرح وقايع بعدي که از اهميت بيشتري برخوردار است اشاره خواهيم کرد. به دليل وقايع خاصي که در سال 1356 و 1357 اتفاق افتاد، آغاز موجي تازه در روند پيروزي انقلاب اسلامي بود. از