دارد و مردنش چيزي بيش از انتقال از سراي دنيا به جهان آخرت نيست. انسان دو گونه زندگي دارد: يكي زندگي دنيوي كه موقت و زودگذر است و ديگري زندگي اخروي كه پايدار است.[1]

4) اصل رابطة دنيا و آخرت

زندگي اين جهاني مقدمه براي حيات اخروي است. نعمت‌ها و مواهب طبيعي ابزاري براي تحصيل كمالات معنوي و سعادت هميشگي انسان به‌شمار مي‌رود. اثر اين دو اصل (جاودانگي روح و رابطة دنيا و آخرت) كه مربوط به مبحث معاد از جهان‌بيني اسلامي است، در نظام حقوقي اسلام اين است كه در دَوَران امر بين منافع مادي دنيوي و مصالح معنوي و اخروي بايد مصالح معنوي را مقدم داشت تا سعادت ابدي و اخروي انسان لطمه نبيند. اين قاعده در زمينة اخلاق و امور فردي هم بايد رعايت شود، زيرا زندگي فردي و اجتماعي دنيا وسيله‌اي براي سعادت اخروي است و بديهي است که وسيله بايد فداي هدف گردد و نه برعکس.[2]

5) اصل کرامت انساني

حق کرامت يا حرمت داشتن شخص در جامعه، همانند ديگر اصول نظري حقوق بشر، اهميت فوق‌العاده‌اي دارد. فلسفة آفرينش انسان رسيدن به کمال است. براي ايجاد زمينة مناسب براي تکامل انسان بايد اولاً احترام اجتماعي انسان که نياز طبيعي و فطري اوست، حفظ گردد و ثانياً فرصت بهره‌مندي از امکانات و نعمت‌هاي موجود برايش فراهم شود. اسلام، اگر نه بيش از همة مکتب‌ها، دست‌کم در رديف آنها حق کرامت و