وجود دارد که در بعضي از آنها براى تبيين مسئلة توحيد به بردگان مثل زده شده است[1] و دلالتى بر تأييد نظام برده‌دارى ندارد. اما آيات بسياري به گونه‌اي دلالت دارد بر اينكه نظام برده دارى در اسلام فى‌الجمله پذيرفته شده است. اين آيات را به چند دسته مي‌توان تقسيم کرد:

الف) آياتي که در آنها استمتاع جنسى از كنيزكان يكى از دو راه ارضاي مشروع غريزة جنسى قلمداد شده است[2] (راه ديگر ازدواج دائم يا موقت است). در آيه‌اي خطاب به مردان و زنان مؤمن و آزاد مى‌خوانيم: «وَ لا تَنْكِحُوا الْمُشْرِكاتِ حَتّى يُؤْمِنَّ وَ لَأَمَةٌ مُؤْمِنَةٌ خَيْرٌ مِنْ مُشْرِكَة وَ لَوْ أَعْجَبَتْكُمْ وَ لا تُنْكِحُوا الْمُشْرِكِينَ حَتّى يُؤْمِنُوا وَ لَعَبْدٌ مُؤْمِنٌ خَيْرٌ مِنْ مُشْرِك وَ لَوْ أَعْجَبَكُمْ؛[3] زنان مشرك را تا ايمان نياورند به همسرى مگيريد. (زيرا) كنيزى مؤمن از زن مشرك آزاد بهتر است، اگر چه (آن زن مشرك به دلايلي) شما را به شگفتي آورد. مردان مشرك را به همسرى مپذيريد تا اينكه ايمان بياورند. (چون) غلامى مؤمن از مرد مشرك بهتر است، گرچه (آن مرد مشرك) شما را به شگفت آورده باشد».

در جاي ديگر مي‌فرمايد: «وَ أَنْكِحُوا الْأَيامى مِنْكُمْ وَ الصّالِحِينَ مِنْ عِبادِكُمْ وَ إِمائِكُمْ؛[4]لا تُكْرِهُوا فَتَياتِكُمْ عَلَى الْبِغاءِ إِنْ أَرَدْنَ تَحَصُّناً؛[5] و کنيزان خود را براي دستيابي به متاع ناپايدار زندگي دنيا مجبور به خودفروشي نکنيد، اگر خودشان مي‌خواهند پاک بمانند».

ب) در دسته‌اي از آيات، چگونگي معاشرت مالكان با غلامان بيان شده است.[6]