كشورها، ستم‌هاي فراواني بر ملت‌ها روا مي‌دارند. حکومت‌هاي غير مشروع و استبدادي که برخلاف موازين حق و عدل به حاکميت مي‌رسند، دست تعدى و تجاوز به سوى مال، جان، عرض، ناموس، عقايد و اخلاق مردم دراز مى‌كنند و حقوق و آزادي‌هاى اولية آنان را ناديده مى‌گيرند؛ اما كسى حق انتقاد و اعتراض ندارد؛ چراكه بر اساس اصل عدم مداخله، حل و فصل امور داخلى هر كشوري فقط بر عهدة مردم و دولت آن كشور است. کسي يا کشور ديگري حق ندارد در امور داخلي يک کشور مداخله کند. در رویکرد اسلامی، مرزهای جغرافیایی ـ سیاسی امری اعتباری است و نمی‌تواند مسلمانان را از یکدیگر جدا کند چون مرز و قلمرو کشور اسلامی را عقیده تعیین می‌کند و نه جغرافیای سیاسی. بر این اساس همة مسلمانان مى‌توانند به‌رغم پراكندگى جغرافيايى و سياسى‌شان متحد شوند و يك امت واحد اسلامى تشكيل دهند. از اين گذشته، حتى امروز كه مرزهاى جغرافيايى ـ سياسى کشورها را از يكديگر جدا مى‌سازد، چرا انسانى حق نداشته باشد كه با افراد يا دولتهايى كه در بيرون از مرزهاى كشور او به همنوعانش تعدى وتجاوز مى‌كنند به مقابله و مبارزه بپردازد؟ هر انسانى حق دارد كه در دفاع از مظلومان با افراد يا دولت‌هاى ظالم و ضد بشري، در هر نقطه از جهان كه باشند، مبارزه کند. قرآن کریم، مسلمانان را در راه مبارزه برای نجات انسان‌های در بند و ستمدیده تحریک می‌کند: «چرا در راه خدا و (در راه) مردان و زنان و کودکانی که (به دست ستمگران) تضعیف شده‌اند، پیکار نمی‌کنید؟! همان افرادی (ستمدیده‌ای) کـه می‌گویند: «پروردگارا! ما را از این شهر که اهلش ستمگرند، بیرون ببر؛ و از طرف خود برای ما سرپرستی قرار ده؛ و از جانب خود، یار و یاوری برای ما تعیین فرما.»[1]

همة انسان‌ها حق و تكليف دارند كه به نسبت توانشان پاسدار حق و عدالت باشند و با هر فرد، گروه و دولتى كه بر خلاف مصالح مادى يا معنوى انسان‌ها رفتار مي‌کند