نهايت كيفري كه چنين قاتل خون‌آشامي بايد ببيند، زندان يا جريمة مالي است. اين در حالي است كه كشورهاي تدوين‌کنندة اعلاميه، در مقام عمل سبعانه‌ترين و وحشت‌انگيزترين اعمال را نسبت به مردم مستضعف و مظلوم جهان مرتكب مي‌شوند. در واقع، اعلامية حقوق بشر وسيله‌اي است براي سوء استفادة قدرت‌هاي غربي که همواره دولت‌هاي رقيب خود را به اتهام نقض حقوق بشر محکوم مي‌کنند. حتي يك كشور عضو سازمان ملل متحد را نمي‌توان يافت كه در عمل به مفاد اين اعلاميه پايبندي كامل داشته باشد. دليلش اين است كه التزامات عملي از التزامات دروني و نفساني نشأت مي‌گيرد. بدون يك جهانبيني الاهي هيچ‌گونه التزام نفساني ممكن نيست. بنابراين، شگفت‌آور نيست كساني كه در واقع متدين به ديني الاهي نيستند، هيچ‌گاه به اين گونه اعلاميه‌ها پايبند نباشند.  

3) برهان‌ناپذيري

مفاد اعلاميه يك سلسله مطالب شعارگونه است. تدوين‌کنندگان اعلاميه براي هيچ يك از حقوق و آزادي‌هايي مندرج در آن دليل خردمندانه‌اي اقامه نكرده‌اند. براي اثبات اين مدعا كافي است اصول موضوعة اين اعلاميه مورد توجه قرار گيرد. هرچند در متن اعلاميه به اين اصول تصريح نشده است، اما با دقت و باريك‌بيني مي‌توان موضوعه بودن اصول مزبور را اثبات کرد.

اصل اول: «هر انساني، ذاتاً، آزاد است». در مادّة يكم اعلاميه چنين تعبير شده است: «تمام افراد بشر آزاد به دنيا مي‌آيند». هر كسي حق دارد از نويسندگان اعلاميه بپرسد: به چه دليل هر انساني، ذاتاً، آزاد است؟ چگونه مي‌توانيد چنين مطلبي را اثبات كنيد؟ اگر شخصي مانند ارسطو معتقد باشد كه بعضي از انسان‌ها، به حكم چگونگي تن و روان «برده»اند، ادعاي او را چگونه رد مي‌كنيد؟