الف: ترويج تفكر جدايى دين از سياست

براى تبليغ و ترويج اين تفكر هم مواد آماده‌اى كه آن فكر را ترويج كند لازم است و هم افرادى كه آن فكر را بپذيرند و در جهت تبليغ آن گام بردارند و البته اين زمينه فراهم بود چون از يك طرف تفكيك دين از سياست مدتها در مغرب زمين جاى خود را باز كرده و طى قرنها تحقيقات گسترده‌اى روى آن انجام شده و كتابها در رابطه با اين مسأله نگاشته شده بود و از سوى ديگر در بين كسانى كه در انقلاب ايران نقش داشتند و در اداره حكومت هم وظايفى به عهده گرفتند چنين تفكرى وجود داشت. لذا اين افراد و كسان ديگرى كه متأثر از اين فكر بودند به وسيله كارهاى فرهنگى كه در مغرب زمين صورت گرفته بود و طرح مسائل مربوط به اين تفكر به ترويج و تقويت اين گرايش دست زدند.

برخى بحث‌ها در رابطه دين و آزادى و يا وجود قرائت‌هاى مختلف از دين و طرح «پرتستانتيسم اسلامى» شبهات و مسائلى هستند كه در جهت ترويج همين تفكر مطرح مى‌شوند.

ب: انكار ولايت فقيه

بر اساس منابع اسلامى ولايت فقيه تنها شكل صحيح حكومت دينى است و بدون آن حكومت دينى بى‌معنا است و واقعيّت پيدا نمى‌كند.

محور دوّم فعاليّت دشمنان و روشنفكران غرب‌زده اگر نتوانند مردم را قانع كنند كه دين از سياست جداست اين است كه القاء كنند حكومت دينى به معنى حكومت فقها نيست بلكه يعنى احكام و قوانين، اسلامى باشند و اجرا كننده هر كه باشد ربط به دين ندارد و مردم هر كس را انتخاب كردند حاكم دينى خواهد بود.

آنها روى اين محور بسيار كار كرده‌اند و سعى دارند براى متدينين بخصوص جوانانى كه با مبانى اسلامى و فقهى آشنايى ندارند اين فكر را جا اندازند كه ولايت فقيه ملازم با حكومت دينى نيست.

برخى گفتگوهاى مربوط به دموكراسى و يا جامعه مدنى و عدم سازگارى آن با ولايت فقيه و نيز مباحث مشروعيّت و مقبوليّت در رابطه با همين محور انجام مى‌شود.