اسلام براى همه شؤون انسانى، چه فردى و چه اجتماعى، قوانين و مقرراتى دارد و در بردارنده احكام حقوقى نيز هست. آيات و روايات فراوانى بر اين مطلب دلالت دارد، كه گزيده‌اى از آيات را ذكر مى كنيم:

برخى از آيات دال بر ربوبيت تشريعى خدا

1. برخى از آيات مى‌گويد: اختلافات مردم بايد با رجوع به كتاب و اَحكام الهى حل شود:

كانَ النّاسُ اُمَّةً واحِدَةً فَبَعَثَ اللّهُ النَبِيِّيِنَ مُبَشِّرِيْنَ وَ مُنْذِرِيْنَ وَ أَنْزَلَ مَعَهُمْ الكِتابَ بِالْحَقِّ لِيَحْكُمَ بَيْنَ النّاسِ فيما اخْتَلَفُوا فيهِ.[1]

2. خداوند كسانى را كه احكامى، چه فردى و چه اجتماعى از پيش خود و بدون اذن الهى وضع كردند، مذمت مى‌كند؛ مثلا در آيه‌اى خطاب به مشركان مى‌فرمايد:

قُلْ أَرَأَيْتُمْ ما أَنْزَلَ اللّهُ لَكُمْ مِنْ رِزْق فَجَعَلْتُمْ مِنْهُ حَرامَاً وَ حَلالا قُلْ أَلْلّهُ أَذِنَ لَكُمْ أَمْ عَلَى اللّهِ تَفْتَرُوْنَ.[2]

اگر چه اين آيه درباره احكام فردى (خوردنيها و نوشيدنيها) است، ولى معيار مذكور عامّ است، يعنى در هر مورد كه انسانها از سوى خود حكمى صادر كنند، مورد مذمّت هستند.

3. در پاره‌اى از آيات، به پيامبر(صلى الله عليه وآله) مؤكداً دستور داده شده از وحى الهى پيروى كند و از پيروى آراى ديگران شديداً پرهيز نمايد: وَ أَنْ احْكُمْ بَيْنَهُمْ بِما أَنْزَلَ اللّهُ وَ لاتَتَّبِعْ أَهْواءَهُمْ.[3]

4. در آياتى نيز كسانى كه بر خلاف آنچه خداوند نازل كرده است حكم كنند، فاسق و ظالم و كافر محسوب شده‌اند:

وَ مَنْ لَمْ يَحْكُمْ بِما أَنْزَلَ اللّهُ فَأُولئِكَ هُمْ الْكافِرُوْنَ (الظّالمون) (الفاسقون).[4]

5. در آيات ديگر، حكم (قانون و فرمان) فقط از آنِ خداوند دانسته شده است.

اِنِ الْحُكْمُ إِلاّ لِلِّهِ.[5]

چنان كه گفته شد، فقط در صورتى اين حقّ (حق قانون و فرمان دادن) به ديگران انتقال مى‌يابد كه با اذن خدا باشد.