بيشترى پيدا كند. بـر اين اساس، ما در جلسات گـذشته شبهه‌‌هايى را دربـاره تبعيت، تقليد و پيروى از رفـتار پيشوايان ديـنى مطرح كـرديم و كوشيديم بـه آنها پاسخ گويـيم.

حقيقت اين است كه دين ستيزان و عمّال استكبار، براى رسيدن به اهداف خود، تلاش مى‌‌كنند عقايد مردم را سست و متزلزل سازند و براى رسيدن به اين مقصود، سعى مى‌‌كنند در جامعه اسلامى تفرقه بيندازند و تقسيم‌‌بندى اقشار مختلف جامعه به بنيادگرا، سنت‌‌گرا، نوگرا، متجدد و يا اصلاح‌‌طلب و تجديدنظرطلب و عناوينى از اين قبيل، در همين راستا انجام مى‌‌پذيرد. البته كسانى كه اين تقسيم‌‌بندى‌‌ها را انجام مى‌‌دهند و سعى مى‌‌كنند تجديدنظرطلبى و مدرنيسم و نوگرايى را ـ با فرهنگ خاصى كه دارد ـ در اسلام بگنجانند، غالباً به اسلام و مبانى آن اعتقاد ندارند. با توجه به تجربه‌‌اى كه ما داريم و قراينى كه وجود دارد، آنان اين تقسيم‌‌بندى‌‌ها را براى فريب مردم انجام مى‌‌دهند. هنگامى كه آنها مخالفان خود را به عنوان اصول‌‌گرا، سنت‌‌گرا، ارتجاعى و قشرى؛ و خود را مسلمان نوگرا، طرفدار تجدد، ترقى و ضد تحجر و خشونت معرفى مى‌‌كنند، در پى آن هستند كه با يدك كشيدن اسم اسلام، فرصت يابند تا افكار كفرآميز خود را به خورد مسلمانان بدهند.

بى‌‌ترديد طرح مسايلى چون تجددخواهى و پروتستانتيسم اسلامى به تازگى در كشور ما مطرح نشده است، بلكه اين نهضت انحرافى داراى سابقه‌‌اى طولانى است و تا آنجا كه ما اطّلاع داريم اولين بار فتح‌‌على آخوندزاده، معروف به آخونداُف، تئورى پروتستانتيسم اسلامى را طرح كرد و سپس ساير فراماسونرها از اين شيوه پيروى كردند. امروزه نيز گروهى به نام ملى ـ مذهبى و روشنفكران مذهبى از آنها الگو مى‌‌گيرند و عيناً سخنانى را مى‌‌گويند كه در زمان فتح‌‌على آخوندزاده مطرح بوده است و در مواردى حتى كلمه‌‌ها و واژه هايى كه انتخاب