وقتى پيامبر(صلى الله عليه وآله) درباره تفاصيل عالَم برزخ و قيامت و فشار قبر و مسايلى از اين قبيل سخن گفت كه در قرآن بدان‌‌ها تصريح نشده، ما موظفيم كه به سخن ايشان تعبد داشته باشيم و آن را بپذيريم. چون اگر در قرآن بدان‌‌ها تصريح شده بود، ما بر اساس همان برهان عقلى كه بر نبوت آن حضرت قائم گشته موظف بوديم نص قرآن را بپذيريم؛ چون پذيرش رسالت پيامبر ايجاب مى‌‌كند كه آنچه ايشان به عنوان رسول از سوى خداوند در قالب وحى آورده است بپذيريم. امّا آنچه در متن وحى نيامده است و عقل نيز به تنهايى نمى‌‌تواند آنها را ثابت كند احتياج به دليل ديگرى دارد، و آن عبارت است از آيات قرآن كه دلالت بر حقانيّت هر چيزى دارد كه پيامبر بيان فرمايد حتى اگر در قرآن نيامده باشد.

پذيرش مطلق سنت، مرز ايمان و كفر

به هر روى، اعتقاد و ايمان به رسالت پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله)، ايجاب مى‌‌كند كه به آنچه به وسيله ايشان به ما ابلاغ شده ايمان بياوريم و گرچه همه آنها تفصيلاً به ما نرسيده است اجمالاً بپذيريم كه آنچه ايشان فرموده حق و مطابق با واقع است و بايد بدان‌‌ها گردن نهيم. خواه ما برهان عقلى بر فرموده‌‌هاى ايشان داشته باشيم و خواه دليل عقلى بر صحت يكايك آنها نداشته باشيم.

در اينجا گرچه خود عقل آن حقايق را تفصيلا درك نمى‌‌كند، اما چون از سوى كسى بيان شده‌‌اند كه فرستاده خدا بوده و سخنش حق است، عقل حكم مى‌‌كند كه آن حقايق را بپذيريم و اگر در پذيرش آنچه ايشان فرموده‌‌اند تبعيض قائل شديم و برخى را پذيرفتيم و برخى را نپذيرفتيم، در حقيقت، ما به ايشان ايمان نداريم و گرچه شهادت به توحيد و نبوت داده‌‌ايم، اما هنوز به مرز ايمان نرسيده‌‌ايم و آنچه باعث نجات و سعادت مى‌‌شود ايمان به مجموعه عقايد، قوانين و احكامى است كه توسط پيامبر(صلى الله عليه وآله) و همچنين جانشينان معصوم ايشان در قالب وحى و سنت به ما رسيده است.