آن چنان است كه حتى برخى از افراد و شخصيت هايى كه به هيچ وجه از آنها انتظار نمى‌رفت تحت تأثير اين فكر قرار گرفته اند.

مسؤوليت مهم ما در برابر جوانان

در زمان حيات حضرت امام(رحمه الله) به لحاظ عظمت شخصيتى كه ايشان داشتند، آن چنان بر افكار و روحيات پيروانشان نفوذ داشتند كه مردم عاشقانه به ايشان ارادت مىورزيدند و رفتار و نظرات و سخنان ايشان بدون هيچ سؤال و ترديدى الگوى نظرى و عملى همه افراد و مسؤولين و ملاك حركت آنان بود. اما اين مسأله لازمه شخيصت استثنايى ايشان بود و از آن جا كه اينچنين چيزى هميشه و براى همه نسل ها باقى نمى‌ماند لذا ما بايد در فكر باشيم كه اگر آن افكار و راه واقعاً صحيح بود، با استدلال و منطق از آن دفاع كرده و پايه هايش را مستحكم نموده و آن را ترويج نماييم. براى نسل هاى آينده، صرف اين كه بگوييم: «امام اينچنين فرموده يا رفتار كرده» كافى نيست. شور و عشقى كه در نسل اول انقلاب و آن بسيجيان عاشق شهادت و جبهه و جنگ مى‌ديديم طبيعى است كه در نسل هاى آينده و كسانى كه نه جمال ملكوتى امام را از نزديك مشاهده كرده‌اند و نه هر روز و هر هفته سخنان حكيمانه او را شنيده اند، وجود نخواهد داشت؛ براى آنها بايد به فكر تبيين هاى منطقى و استدلال هاى قوى و قانع كننده باشيم.

حقيقتاً اگر ما خودمان را به جاى آن جوانى بگذاريم كه تازه به كمال و رشد عقلانى رسيده و با حرف ها و نظرات و فرهنگ هاى متفاوت و متناقض روبه رو مى‌شود، مى‌بينيم مسأله به اين سادگى ها هم كه ما فكر مى‌كنيم، نيست. براى اين جوان واقعاً اين سؤال مطرح است كه در ميان اين همه افكار و آراى گوناگون و ضدّ و نقيض، چه دليلى وجود دارد كه فقط رأى و نظر و خط