جامعِ شرايط رجوع كنيد؛ پس ولايتِ فقيهِ جامعِ شرايط، فرع ولايت معصومان(عليهم السلام) است. ما در زمان غيبت امام زمان ارواحنا فداه، ولايتِ فقيه جامع الشّرايط را به وساطت حضرت، از طرف خدا مىدانيم؛ همان طور كه ولايت امثال مالك اشتر و محمّد بن ابى بكر را ولايتى از طرف خدا مىدانيم. از آن جا كه اميرمؤمنان(عليه السلام) آنها را تعيين فرموده بود و حضرت نيز از طرف خدا منصوب بود، آنها نيز منصوب با واسطه از طرف خداى متعالى بوده اند. به هر حال، مقام ولايت و حاكميت، مقامى والاتر از مقام نبوّت و رسالت است؛ به گونهاى كه بسيارى از انبياى الاهى، مقام نبوّت داشته؛ امّا مقام ولايت و فرمانروايى نداشته اند. بنا بر نصّ آيات و روايات، خداوند، اين مقام والا را به پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) و اهل بيت عصمت و طهارت(عليهم السلام) عطا فرموده است.
3. مقام قضا
مقام سومى كه خداوند بزرگ، غير از مقام نبوّت و رسالت، به پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) عطا فرمود، مقام قضا است. هر جامعهاى به افرادى امين و مطمئن نياز دارد تا در مشاجرههاى حقوقى يا جزايى، داورى كنند. امر قضا، غير از امرى است كه ولىّ امر صادر مىكند. در اين خصوص، گاهى قاضى، قاضى تحكيم است؛ يعنى دو نفر با هم توافق مىكنند كه هرچه فلانى گفت، عمل مىكنيم. اين داورى، هميشه كارساز نيست؛ بلكه بايد ضامن اجرا نيز داشته باشيم. مقامى كه به طور رسمى از طرف خداى متعالى واجب الإطاعه است، آن قاضى است كه به امر خدا مستند باشد. در اين باره آيات فراوانى فرود آمده است: