تكامل مي‌بخشد. در اين صورت جامعه انسانى به مثابه پيكره واحدى مي‌گردد كه به سوى رضايت خداوند ـ تبارك و تعالى ـ و تكاملى كه هدف خلقت است، سوق داده مي‌شود. امت بايد نظام داشته باشد كه همانند نخى دانه‌هاى پراكنده اجتماع را به هم مرتبط سازد و دور هم جمع كند. در اين صورت، همه مردم حول نقطه واحدى جمع شده و تحت فرمان او حركت مي‌كنند و جامعه نظام مي‌يابد: وَ الاِْمَامَةُ نِظَاماً لِلاُْمَّةِ.[1]

امتى كه چنين نظام منسجمى داشته باشد، رستگار و سعادت مند است و امتى كه چنين نباشد، رستگار و سعادت مند نيست. امتى كه در پى سعادت و نظم و انضباط است بايد نظام معينى داشته باشد، و نظام امت اسلامى در گرو امامت است كه خداوند بر ما منت گذاشته و آن را در ميان ما قرار داده است.

معارف لازم براى تبيين نظام مطلوب اسلام

قبل از آن كه به معرفى اين نظام و مقدار تأثيرى كه در سعادت امت و فرد دارد، برسيم، چنان چه بخواهيم اين نظام را در سايه عقل و كتاب و سنت اثبات كنيم، بايد امورى را به عنوان مقدمه ذكر كنيم:

مردم درباره حقوق انسانى، و حقوق طبيعى و نظاير آن صحبت مي‌كنند؛ يك سؤال اين است كه اين حقوق از كجا آمده و چه كسى اين حقوق را پايه گذارى كرده و تبعيت از آنها را واجب دانسته است؟ اين مسأله‌اي است كه به فلسفه حقوق بر مي‌گردد. قبل از آن، مسأله ديگرى مطرح مي‌شود و آن، زمينه‌هاى رشد حقوق و تكوين و اثبات آن است و پيش از آن، مسأله ارزش‌ها مطرح مي‌گردد. ارزش‌ها چيست و از كجا