است، زيرا از سنّت‌هايش اين است كه كسى را به قبول ايمان و عمل صالح مجبور نكند؛ بلكه خداوند خواسته است كه انسان هر چه را مي‌خواهد، خودش انتخاب كند.

حاصل بحث اين است كه به حول و قوه الهى، ما راه ايمان را شناخته‌ايم، ولى بعد از ايمان آوردن، احتياج به تقويت ايمان داريم؛ به طورى كه هيچ گردبادى آن را نلرزاند و هيچ شبهه‌اي آن را زايل نگرداند و هيچ وسوسه‌اي آن را تضعيف نكند. ما در معرض وسوسه‌هاى شياطين و شبهاتى كه شياطين جن و انس آن را القا مي‌كنند، قرار داريم و واجب است ايمان كاملى داشته باشيم تا شبهه‌ها و تشكيك‌ها در ما اثر نكند و آن گاه به تعليم ديگران بپردازيم و ايمان آنان را تقويت كنيم. اگر به انجام اين واجب الهى اقدام كنيم، خداوند ما را به لطف و رحمتش تأييد خواهد كرد و نورش را در قلب‌هايمان قرار خواهد داد: يَجْعَلْ لَكُمْ نُوراً تَمْشُونَ بِه؛ براى شما نورى قرار دهد كه به [بركت] آن راه بسپاريد، و اين امر ساده‌اي نيست، بلكه عظمت بسيارى را تداعى مي‌كند.

نور الهى در قلب «روح الله»

نمونه بزرگى كه خداوند نورش را در قلب او قرار داده، كه بود؟ آيا او را مي‌شناسيد؟ ما ترديدى نداريم كه امام ـ رضوان الله تعالى عليه ـ مورد لطف و مرحمت ويژه الهى بود و پدرش به حق او را «روح اللّه» ناميد؛ كه او رحمتى از سوى خدا و مؤيَّد به نور الهى بود. آرى بايد از زيركى مؤمن ترسيد؛ زيرا او با نور خدايى مي‌بيند و به تحقيق ثابت شده است كه امام ـ رضوان الله تعالى عليه ـ كه خداوند بر درجاتش بيفزايد، از نورى خاص بهره مند بود كه ديگران از آن بى بهره بودند. بسيار مي‌شد كه او نظر