حمد و سپاس و منّت از آنِ خداي صاحب نعمت و معبودِ ذي شوكت است كه چراغ علم و معرفت را با فروغ و نورِ رسالت برافروخت و صراط مستقيم هدايت را با تعاليمِ بلندِ برگزيدگانِ صاحبِ ولايت به بشر آموخت.
عقل و دين از يكديگر جدا نيستند، بل هر دو تجلي يك حقيقتاند. و حكيمان و فيلسوفانِ حقيقي همان انبياء و رسولان الهي هستند كه به كنه هستي راه يافتند و در پرتو وحي، جمال حقيقي حق را شهود نمودند. اولياء حقيقي همان عاقلانند كه مركبِ جان و نفس خويش را با حقيقتِ هستي و وجودِ مطلق عقال ميكنند و بند هوي و هوس را وا ميگذارند و طوقِ طوع و بندگي را به گردن مينهند. حكمت نظري و حكمت عملي دو بالِ عروج آدمي تا ملكوت اعلاست و اين نداي همه رسولان آسماني و انبياء عظام الهي است كه: وَ مَنْ يُؤْتَ الْحِكْمَةَ فَقَدْ أُوتِيَ خَيْراً كَثِيرا.[1]
دعوتِ به سوي ربّ الارباب بر اساس حكمت، و تعليم كتاب در كنار تزكيه و آموختن حكمت روش انبياء الهي و اولياء آسماني و عارفان ربّاني بوده و هست و اين چيزي نيست جز حكمت بالغه در پرتو تعاليم قرآني.