صحيفه تاريخ، تا به حال شاهد عبادتهايي بس شگفت از اولياى الهى بوده است. در ميان تمامى عبادتها، آنچه به صفحات تاريخ زينت و جلوهاى بينظير بخشيده، عبادتهاي بانوى بزرگوارى است كه در اوج جوانى، مايه فخر و مباهات عابدان گرديده است. اين عابده بيهمتا، هموست كه در وصف عبادتش چنين آمده است:
در تمام دنيا، عابدتر از فاطمه(عليها السلام) يافت نميشود؛ او به حدى براى عبادت برپا ميايستاد كه پاهايش ورم ميکرد.[1] بارى، عبادتهايي كه از حضرت فاطمه زهرا(عليها السلام)، گزارش شده است با آنچه تا به حال ديده يا شنيدهايم، بسيار متفاوت است. آن حضرت در دوران كوتاه عمرشان، با عبادتهايي بينظير به فتح رفيعترين قلههاي بندگى و عبوديت نايل آمدند؛ به گونهاي كه عبادات ايشان با عبادتهاي انبيا، اوليا و ديگر دوستان خداوند، چه از لحاظ كميت و چه از لحاظ كيفيت، قابل مقايسه نيست:
خجل از سبحه سجّاده زهدت يحيى *** بنده قدس تو عيسى و كنيزت مريم
فخر جاروبكشىِّ حَرَمت با حوّا *** شرف بندگى خاك درت با آدم.[2]
توصيف كميت و كيفيت عبادت فاطمه زهرا(عليها السلام) كارى است وراى امكان كه جز از عهده خداوند و برگزيدگان خاص او برنميآيد.
در عظمت عبادت او همين بس كه خداوند عالميان به وصف عبادات او و يگانه كفو و
[1] قال الحسن البصرى: مَا كَانَ فِى الدُّنْيَا اَعْبَدُ مِنْ فَاطِمَةَ. كَانَت تَقُومُ حَتّى تَتَورَّمُ قَدَمَاهَا. بحارالانوار: ج43،ص 75، روايت 62. [2] شعر از مرحوم آقابزرگ قمى. اختران ادب: ج 1 ص 82.