سرازير مي‌شود؛ اطمينان، سكينه، آرامش و اميد در انسان به وجود مي‌آيد. هر مجموعه‌اي كه اين خصوصيات را داشته باشد مي‌تواند از تمام موانع عبور كند[1]

گسترش فرهنگ شهادت و پرورش شهادت‌‌‌طلبان

قرآن، اين فرجامين كتاب انسان پرورى، نيل به سعادت و رستگارى را هدف و مطلوب نهايى انسان معرفى مي‌فرمايد و از ميان تمام راه‌هاي موجود «تزكيه نفس» را مؤثرترين و بلكه تنها راه رسيدن به آن هدف نهايى، مي‌داند:

قَدْ اَفْلَحَ مَنْ تَزَكَّى؛[2] به يقين كسى كه پاكى جست (و خود را تزكيه كرد)، رستگار شد.

قَدْ اَفْلَحَ مَنْ زکي‌ها؛[3] به يقين هر كه نفس خود را پاك و تزكيه كرده، رستگار شده است.

آرى، از چشم‌انداز قرآنى، در وراى فلاح و رستگارى هدفى گران‌بهاتر و ارزشمندتر وجود ندارد و اين در حالى است كه دستيابى بدين هدف والا جز از راه «تزكيه و تهذيب نفس» ممكن نيست.[4] در عرصه «تزكيه و تهذيب نفس» راه‌ها و شيوه‌هايي پرشمار وجود دارد. در ميان اين شيوه‌هاي گونه‌گون، راه‌هايي كوتاه و ميان‌بُر يافت مي‌شود كه رهپويان خويش را يك‌شبه به صد سالْ ره پيمودگان مي‌رساند. در ميان تمام راه‌هاي ميان‌بُر براى صعود به ستيغ رفيع تهذيب نفس، کوتاه‌ترين و در عين حال مطمئن‌ترين و بي‌خطرترين راه «كسب آمادگى براى شهادت و فدا كردن تمام هستى خويش در راه خدا» است.

همه پيام‌آوران الهى، تبليغ گر اين بينش والا بوده‌اند كه زندگانى دنيا، نه اقامتگاه كه گذرگاهى پرخطر است. آدمى در زندگانى دنياى خويش يكسره در حركت و سفر است؛ سفرى خطرخيز از هيچ به همه چيز؛ سفر از عالم فانى به ملك باقى و تعالى.

آدميان در مواجهه با چنين بينشى به دو دسته تقسيم مي‌شوند: اندك‌شمارى از ايشان