اساساً آنچه در اسلام شعاير الهى و دينى معرفى شده، به سبب تأثير مطلوبى است كه در نفوس و اذهان مردم مي‌تواند داشته باشد. احترام و بزرگداشت شعاير، اثرى عميق در روح مردم برجاى مي‌نهد و اين از آن روى است كه يك تبليغ دسته جمعى، مي‌تواند از بسيارى تبليغ‌هاي انفرادى پر اثرتر و کاري‌تر باشد.

يكى از واقعيت‌هاي روانشناسى اجتماعى اين است كه امور دسته جمعى و عمومي‌، چه حق باشد، چه باطل، تأثيرات عظيم و عميقى در اذهان و نفوس انسان‌ها بر جاى مي‌گذارد.[1]

تعظيم و بزرگداشت ياد و خاطره پيشوايان بي‌همتاي دين، از جهات پُرشمارى حايز اهميت است كه به مهم‌ترين آن‌ها در اين مقام، اشارتى مي‌کنيم:

طراوت‌بخشى ايمان دين باوران

يادآورى گفتار و رفتار خدايى اهل‌بيت عصمت و طهارت، همچون جوي‌هاي سرشارى است كه در جان مؤمنان روان مي‌گردد و باغستان انديشه و گلستان دل‌هاي ايشان را آبيارى نموده، به آن شادابى و سرزندگى مي‌بخشد و افسردگى و پژمردگى را از آن مي‌سترد.

آرى، همين مجالس ذكر و ياد اهل‌بيت(عليهم السلام) است كه احساسات دينى ما را زنده نگه مي‌دارد و آن را به بالندگى و كمال مي‌رساند.

پيامبر رحمت، محمد مصطفى(صلى الله عليه وآله) امت خويش را به برگزارى اين گونه مجالس و محافل تشويق مي‌نمايند و مي‌فرمايند: يكديگر را ملاقات كنيد و از احاديث ما بگوييد؛ چرا كه حديث ما جلابخش قلوب است. همانا دل‌ها، چونان شمشيرها، زنگار مي‌گيرند؛ جلا و صيقل دل‌ها به ذكر حديث است.[2]

بارى، زُداينده زنگارهاى غفلت از آينه‌هاي دل و جان ما، يادآورى گفتار و كردار بيان اهل‌بيت(عليهم السلام) مي‌باشد و بس؛ كسانى كه روحشان، سراسر جلوه‌نماي جمال و جلال الهى گرديده است.