سيره رفتارى حضرت صدّيقه طاهره(عليها السلام) نشان‌دهنده صحنه‌هايي از حضور فعال آن حضرت در عرصه اجتماع مي‌باشد؛ براى نمونه ايشان هر هفته، روزهاى شنبه به سوى مزار شهداى اُحُد مي‌شتافت و براى حمزه(عليه‌السلام) و ديگر شهداى احد طلب آمرزش و علوّ درجات مي‌نمود.[1]

فاطمه زهرا(عليها السلام) پس از هجران پدر، حمايت از امامت را وظيفه خويش دانست و در اين راه از هيچ فداكارى و جانبازى دريغ نكرد و بارها و بارها در عرصه جامعه ظاهر شد و در جمع مردمان، خطبه‌هايي بي‌نظير ايراد فرمود؛ خطبه‌هايي در اوج فصاحت و بلاغت كه فصيحان و بليغان نام‌آور عرب را به شگفتى و شيفتگى واداشته است.[2]

همان زهرايى كه مي‌فرمايد: براى زن بهتر است كه نه او هيچ مردى را ببيند و نه هيچ مردى او را، آنگاه كه مصالح كلى جامعه اسلامى را در خطر مي‌بيند، به سوى مسجد مي‌شتابد و در حضور جمع كثيرى از مردان مهاجر و انصار، غاصبان خلافت را به محاكمه مي‌کشاند. چنين صحنه‌هايي از سيره رفتارىِ آن حضرت، تأييدگر اين حقيقت است كه فرموده پيش‌گفته ايشان يك امرِ رجحانى است كه در شرايط ايده‌آل و عدم وجود مرجّح، مصداق مي‌يابد.

د) دقت در سيره ديگر زنان مورد تأييد پيامبر

دقت در سيره زنان ديگرى كه مورد تأييد پيامبر بوده‌اند، مي‌تواند ما را به حقيقت ديدگاه اسلام درباره روابط اجتماعى زنان نزديک‌تر نمايد. بررسى سيره زندگانى حضرت خديجه(عليها السلام) در اين زمينه بسيار جالب توجه است. حضرت خديجه(عليها السلام) تاجر بسيار معتبرى بود كه پيامبر اكرم، كارگزار مضاربه ايشان بودند. پيامبر با سرمايه خديجه و در صدر كاروان تجارىِ او به مسافرت و تجارت مي‌پرداخت و آنگاه از سود تجارت، حق