ولادت با سعادت در زمان و محيطى واقع شد كه زن به عنوان يك انسان، مطرح نبود و وجود او موجب سرافكندگى خاندانش در نزد اقوام مختلف جاهليت به شمار مي‌رفت. در چنين محيط فاسد و وحشتزايى، پيامبر بزرگ اسلام دست زن را گرفت و از منجلاب عادات جاهليت نجات بخشيد.

تاريخ اسلام، گواه احترامات بى حد رسول خدا(صلى الله عليه وآله) به اين مولود شريف است تا نشان دهد كه زن، بزرگى ويژه‌اى در جامعه دارد كه اگر برتر از مرد نباشد، كمتر نيست. پس اين روز، روز حيات زن و روز پايه‌گذارى افتخار و نقش بزرگ او در جامعه است.[1]

5. فردا، روز زن است؛ روز زنى است كه عالَم به او افتخار دارد، روز زنى است كه [خودش و] دخترش در مقابل حكومت‌هاى جبار ايستاد و آن خطبه را خواند و آن حرف‌ها را زد كه همه مى‌دانيد... زن‌هاى عصر ما، به حمدالله، شبيه به همان‌ها هستند. در مقابل جبار با مشت گره كرده و با بچه‌هاى در آغوش گرفته ايستادند و به نهضت كمك كردند.[2]

فاطمه، نمونه و الگوى جهانيان

1. الگو، حضرت زهراست. الگو، پيغمبر اسلام است. ما وقتى مي‌توانيم ادعا كنيم كه جمهورى اسلامى داريم كه تمام اين معانى كه در اسلام است، تحقق پيدا كند.[3]

2. روز بزرگى است. يك زن در دنيا آمد كه مقابل همه مردان است. يك زن به دنيا آمد كه نمونه انسان است. يك زن به دنيا آمد كه تمام هويت انسانى در او جلوه‌گر است.[4]

3. ما بايد از اين خاندان، سرمشق بگيريم. بانوان ما از بانوانشان و مردان ما از مردانشان؛ بلكه همه ما از همه آن‌ها.

آن‌ها زندگى خودشان را براى طرفدارى از مظلومان و احياى سنت الهى، وقف كردند. ما