خاصى دارند، چشم دل آنان باز است و مسايلى را مى‌بينند كه ما نمى‌بينيم. عقل آنها از ما كامل تر است و مطالبى را مى‌فهمند كه ما از درك آنها عاجزيم. علاوه بر شواهد عينى فراوانى كه در اين زمينه وجود دارد، از برخى آثار ظاهرى نيز مى‌توان به اين حقيقت پى برد؛ از جمله اين كه حتى در شكم مادر تسبيح مى‌گفتند، و يا زمانى كه متولد مى‌شدند به سجده مى‌افتادند، و مواردى از اين قبيل.

و اما براى هر يك از شبهات مذكور پاسخ تفصيلى نيز وجود دارد كه در اين جا به ذكر آنها مى‌پردازيم.

نيل به مقام والاى «امامت» قبل از بلوغ!

در بين شيعيان دوازده امامى هيچ ترديد و اختلافى وجود ندارد كه بعضى از ائمه اطهار(عليهم السلام) در دوران كودكى و در حالى كه هنوز به سن بلوغ نرسيده بودند، به مقام امامت نايل شدند. امامت مقامى بسيار رفيع و منيع است كه از جمله مراتب و شئون آن بر دوش گرفتن مسؤوليت مديريت جامعه و حجت بودن قول و فعل ايشان براى همه مردم است.

اما آيا ممكن است كسى كه مسؤوليت ميليون‌ها بلكه ميلياردها انسان را بر عهده مى‌گيرد خود هنوز به سن تكليف نرسيده باشد؟! آيا مى‌توان پذيرفت كه خدا مسؤوليت هدايت انسان‌ها را بر عهده كسى بگذارد كه خود او هنوز به سنّ تكليف نرسيده و به همين سبب اگر ـ العياذ بالله ـ خطا و گناهى هم از او سر بزند، مسؤوليتى متوجه او نيست؟!

براى روشن شدن اين مسأله بايد به اين نكته توجه كنيم كه مسايل مطروحه در فقه پيرامون سن تكليف پسر و دختر، مربوط به افراد عادى است و پيامبران و امامان(عليهم السلام) از اين قاعده مستثنا هستند؛ و گرنه چگونه