خدا همه كارهاى مؤمنان را ـ وقتى به مقام «ولىّ» رسيد و از اولياءالله شد ـ عهده دار مى‌شود. هنگامى كه بنده فقط به فكر ارتباط بندگى با خداى خويش شد، خداوند امور زندگى اش را خود متكفّل مى‌شود و احتياج به تدبير شخصى او نخواهد بود. اين لازمه مقام «ولايت اللهى» است. براى چنين كسانى در قرآن دو ويژگى ذكر شده است، يكى «لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ» و ديگرى «وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ».1 اينان نسبت به آنچه گذشته و نيز آنچه در آينده پيش خواهد آمد ترس و اندوهى ندارند؛ چرا كه سر و كارشان فقط با خدا است و اطمينان دارند كه خدا نيز بهترين‌ها را براى آنها انتخاب مى‌كند. آنان مى‌دانند كه خداوند هر چه براى آنها پيش آوَرَد خيرشان در آن است؛ از اين رو جاى ترس و اندوهى برايشان باقى نمى‌ماند. هنگام مرگ نيز ملائكه بر آنها نازل شده و ايشان را به بهشت بشارت مى‌دهند:

إِنَّ الَّذِينَ قالُوا رَبُّنَا اللّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلائِكَةُ أَلاّ تَخافُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ أَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِي كُنْتُمْ تُوعَدُونَ؛2 در حقيقت، كسانى كه گفتند: «پروردگار ما خدا است»؛ سپس ايستادگى كردند، فرشتگان بر آنان فرود مى‌آيند [و مى‌گويند:] هان، بيم مداريد و غمين مباشيد و به بهشتى كه وعده داده شده بوديد شاد باشيد.

تفاوت وحى با الهام

آرى، از فضل و كرم خدا دور نيست كه پيش از مرگ، ملائكه بر كسانى نازل شوند و بشارت‌هايى به آنها بدهند، اما بايد بدانيم كه اين نزول ملائكه بر اولياى خدا غير از نزولى است كه بر انبيا و رسل مى‌شود. لازمه نزول