کسي که در برابر تلف کردن عمر خود نه فقط چيزي به دست نياورده، بلکه قهر و غضب الاهي را براي خويش فراهم آورده و خود را مستحق عذاب و کيفري ساخته که اگر توبه نکند، در عالم آخرت بدان گرفتار ميگردد، بيش از هرکس بايد از کرده خود پشيمان گردد. اولين اثر اين پشيماني اين است که به آن کار زشت ادامه نميدهد و تصميم ميگيرد که بعداً نيز بدان دست نيازد و سعادت و آخرت خويش را خراب نسازد. همچنين به تلافي و جبران کارهاي زشت خود ميپردازد و سعي ميکند دل و پرونده اعمال خويش را از زيان و خسارت گناهان پاک کند. اگر در انجام نمازهاي خود کوتاهي کرده و يا اگر روزه نگرفته، قضاي آنها را به جا ميآورد و يا اگر به مال مردم دستاندازي کرده، درصدد جبران برميآيد. البته اگر کسي پشيمان شد و از کردار ناپسند خود توبه کرد، اما جبران کردار زشت خود را به آينده واگذار کرد، توبه واقعي نکرده است و زيان و خسارت گناه را باور ندارد. آيا وقتي غذايي مسموم است، هيچ عاقلي ميگويد که اکنون اين غذا را ميخورم و فردا از خوردن آن خودداري ميکنم؟ طبيعي است که انسان عاقل براي يک لحظه هم حاضر نميشود غذاي مسموم بخورد و سلامتي خود را به خطر افکند. مگر کسي که کاملاً در دام شيطان گرفتار شده باشد، نظير افراد معتاد که با وجود خطرات جسمي و رواني و نکبتي که از ناحيه مصرف مواد مخدر متوجه آنان شده، نميتوانند از مصرف آن سم مهلک خانمانسوز دست بکشند!!
موانع توبه
ما بايد بکوشيم به آفت تسويف و به تأخير افکندن توبه گرفتار نگرديم و اگر به اين آفت خطرناک مبتلا شديم و در نتيجه، فرصتها و سرمايههاي ارزشمند عمر را از دست داديم و با امروز و فردا کردن اقدامي براي جبران خسارتهاي معنوي نکرديم،