گفتار سي‌و ششم

(اهميت و جـايگاه محبت(2))

جايگاه خداجويان و دوستان خالص خدا

گفتيم آن مرتبه محبت به خداوند که لازمه ايمان است و قابل انفکاک از ايمان به خدا نيست واجب است و نيز مرتبه‌اي از محبت به خداوند که انسان را به انجام واجبات و ترک محرمات وامي‌دارد لااقل به عنوان مقدمه واجب لازم و واجب مي‌باشد. اما ساير مراتب محبت به خداوند مستحب و داراي فضيلت‌اند و البته عقل سليم حکم مي‌کند که انسان در صدد تحصيل آن مراتب نيز برآيد. در مناجات المريدين که به بررسي آن پرداختيم، عالي‌ترين مراتب قرب الاهي و محبت به معبود ترسيم گشته است که در صورت درک عظمت آن مراتب عالي، انسان درمي‌يابد که آن مراتب عالي از محبت الاهي قابل مقايسه با مقامات دنيوي و همه موفقيت‌هاي دنيوي که کسب کرده نيست. در اين ارتباط در حديث قدسي[1] آمده است که خداوند خطاب به حضرت داوود فرمود:

يا دَاوُدُ... تَوَاضَعْ لِمَنْ تُعَلّمُهُ وَلا تُطَاوِلْ عَلَي الْمُرِيِدينَ فَلَوْ عَلِمَ أَهْلُ مَحَبَّتيِ