گفتار سوم

در مناجات تائبين و ساير مناجات‌ها و دعاها و نيز در قرآن[1] تعابيري به کار رفته که از آنها استظهار مي‌شود که معصومين(عليهم السلام) مرتکب گناه شده‌اند. اکنون با توجه به اعتقاد ما به عصمت پيامبران الاهي و از جمله پيامبر خاتم(صلى الله عليه وآله) و ائمه معصومين و فاطمه زهرا(عليهم السلام) و با توجه به اين باور که آنان از بدو تولد معصوم بودند و هيچ گناهي از آنها سر‌نزده و حتي بسياري بر آنند که ترک اولي نيز نداشته‌اند، اين سؤال اساسي مطرح مي‌شود که چرا در تعابيرِ مورد اشاره، گناه به آنها نسبت داده شده و در مواردي از آنها خواسته شده که استغفار کنند و يا خود درصدد توبه، تضرع و استغفار برآمده‌اند و چگونه نسبت گناه و استغفار با مقام عصمت آنان سازگار مي‌گردد؟

سؤال ديگر اينکه رسول خدا(صلى الله عليه وآله) و ائمه معصوم(عليهم السلام) در قيامت، پيروان خود را شفاعت مي‌کنند و طبق برخي از روايات شب اول قبر و موقع جان کندن بر بالين آنها حاضر مي‌شوند و سختي‌ها و عذاب‌هاي لحظه جان دادن و شب اول قبر را از آنان برمي‌دارند.