خداوند ايمان و باور دارند، و کساني که به خداوند ايمان ندارند، از اين سير اختياري تکاملي بهرهاي ندارند.
مفهوم غايت بودن خدا براي سير اختياري و تکاملي انسان
لازمه اينکه هدف و مقصد سير اختياري و تکاملي انسان خداست اين است که در آغاز، انسان از خدا دور است و با آن سيرْ فاصلهاش را با خدا کم ميکند و وقتي به نهايت سير رسيد کاملاً به خداوند نزديک ميگردد. چنانکه وقتي انسان از شهري به شهر ديگر مسافرت ميکند، با حرکت و سفر بهسوي آن شهر از فاصله او با آن شهر کاسته ميشود و در نهايت، وقتي به آن شهر رسيد آن فاصله از بين ميرود. مؤمني که در تلاش براي رسيدن به خداست، بايد رفتار و عباداتش رنگ خدايي داشته باشند و قصد تقرب داشته باشد و قصد تقرب به خداوند لازمه ايمان و داراي مطلوبيت ذاتي براي مؤمن است. هرکسي که به الله اعتقاد دارد، هرچند به لوازم اين اعتقاد پايبند نباشد، در پي تقرب و رسيدن به خداوند ميباشد. او ممکن است راه نادرستي را براي آن مقصود برگزيند و بيهوده بپندارد که آن راه او را به خداوند ميرساند؛ چنانکه بتپرستها به خيال باطل خود ميکوشيدند که از طريق تمسک و توسل به بتها و پرستش آنها به خداوند نزديک گردند و آنها را واسطه بين خود و خداوند ميدانستند؛ خداوند دراينباره ميفرمايد:
أَلَا لِلَّهِ الدِّينُ الْخَالِصُ وَالَّذِينَ اتَّخَذُوا مِن دُونِهِ أَوْلِيَاء مَا نَعْبُدُهُمْ إِلَّا لِيُقَرِّبُونَا إِلَى اللَّهِ زُلْفَى إِنَّ اللَّهَ يَحْکمُ بَيْنَهُمْ فِي مَا هُمْ فِيهِ يَخْتَلِفُونَ إِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي مَنْ هُوَ کاذِبٌ کفَّارٌ؛[1] «آگاه باشيد که دين پاک مخصوص خداست و آنان که جز او دوستان و سرپرستاني ديگر برگزيدند، [گويند] ما آنها [بتها] را نميپرستيم مگر براي اينکه ما را به خدا نزديک سازند؛ همانا خدا ميان