سرشار هستند و لذت ميبرند، اما بندگان برگزيده خدا در بهشت که عظمت توجه و نظر خداوند و سخن گفتن با او را درک کردهاند و حرمان از آن را بزرگترين عذاب الاهي بهحساب ميآورند، در هنگامهاي که اهل بهشت به طعام و شراب بهشتي دلخوشند و از آنها لذت ميبرند، آنان از سخن گفتن با خدا لذت ميبرند و بهقدري از همسخني با خدا لذت ميبرند که ساير لذتهاي بهشتي را فراموش ميکنند. آنان در دنيا نيز به مرتبهاي از تقرب الي الله رسيدهاند که بيدرنگ دعاي آنان به عرش ميرود و پذيرفته ميشود. چنانکه آنان شيفته و شيداي شنيدن سخن خداوند هستند، خداوند نيز سخت علاقهمند شنيدن سخن آنان است. خداوند خود دراينباره ميفرمايد: يُحِبُّ الربُّ أن يَسْمَعَ کلامَهُمْ کما تُحِبُّ الوالِدَه وَلَدَها؛[1] «خداوند دوست ميدارد سخن آنان را بشنود، آنسان که مادر طفل خود را دوست ميدارد».
مفاد جمله فوق از وجود تلازم و ارتباط وثيق بين محبت بنده نسبت به خدا و محبت خدا به بنده خويش حکايت ميکند و اين ارتباط دوسويه در تمام مظاهر و جلوههاي محبت به خدا نمود و ظهور مييابد و بر اين اساس خداوند در برخي از آيات قرآن از تلازم بين توجه و يادکرد بنده از خويش و توجه و ياد خود از بندهاش خبر ميدهد و ميفرمايد: فَاذْکرُونِي أَذْکرْکمْ...؛[2] «پس مرا ياد کنيد تا شما را ياد کنم».
فرجام نيک جستوجوي رضوان الاهي
در آيه ديگري از رهيافتگان به رضوان الاهي که خالصانه درصدد انجام تکاليف الاهي برآمدند و هدفي جز جلب رضايت معبود نداشتند و چنانکه آنان از خدا راضي بودند، خداوند نيز از آنان راضي گشت، سخن ميگويد و ميفرمايد: رَضِيَ اللّهُ عَنْهُمْ وَرَضُواْ