سَيِّئَه فَمِن نَّفْسِک... ؛[1]«هر نيکي‌اي که به تو رسد از خداست و هر بدي که به تو رسد از خود توست».

در آيه ديگر خداوند مي‌فرمايد:

قُلِ اللَّهُمَّ مَالِک الْمُلْک تُؤْتِي الْمُلْک مَن تَشَآءُ وَتَنزِعُ الْمُلْک مِمَّن تَشَاء وَتُعِزُّ مَن تَشَاء وَتُذِلُّ مَن تَشَاء بِيَدِک الْخَيْرُ إِنَّک عَلَىَ کلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ؛[2] «بگو: بار خدايا، تويي که فرمانروايي، به هرکه خواهي مُلک مي‌دهي و از هرکه خواهي ملک باز مي‌ستاني، هرکه را خواهي بزرگي و ارجمندي مي‌دهي و هرکه را خواهي خوار مي‌کني؛ نيکي‌ها همه به دست توست که تو بر همه‌چيز توانايي».

آموزه‌هاي الهي و استناد همه امور به خداوند

دين به ما آموخته است که همه حوادث و رخدادها و از جمله نعمت‌هايي که به ما مي‌رسد، چه از طريق اسباب طبيعي و اسباب انساني و چه به‌وسيله فرشتگان انجام پذيرند، همه با اراده و مشيت الاهي انجام گرفته‌اند و ما بايد همه‌چيز را متعلق به خدا بدانيم و ازاين‌روي،‌ يکي از آموزه‌هاي فرهنگي ما که در زمان سابق بيشتر بدان توجه مي‌شد اين است که اگر تکه نان خشکي روي زمين افتاده، بدان جهت که نعمت و برکت خداست آن را از روي زمين برداريم که زير دست و پا قرار نگيرد و آن را تميز کنيم و مورد استفاده قرار دهيم.

وقتي دو توده ابر که حامل بخار هستند با يکديگر اصطکاک و برخورد پيدا مي‌کنند و بر اثر تلاقي بار مثبت و منفيِ ابرها، رعد و برق پديد مي‌آيد،‌ بخشي از آن بخارها به