گفتار بيست و سوم

(نسـيم رحمت الهـي (2))

قبض و بسط دل

چنان‌که در مباحث پيشين گذشت، لحن سخن امام سجاد(عليه السلام) در آغاز مناجات ‌الراغبين متناسب با حال کسي است که به عواملي که خشم و غضب الاهي را برمي‌انگيزاند و عذاب الاهي توجه يافته است و ناگاه به صفات رحمت الاهي توسل مي‌جويد تا حالات رواني خود را متعادل سازد و توازني بين خوف از عذاب الاهي و اميد به رحمت الاهي و آمرزش گناهان برقرار سازد. پس از آن مرحله و در نتيجه توجه به رحمت بي‌کران خداوند، افق روشني را فراروي خود مي‌يابد و انوار عظيم و خيره‌کننده تجليات الاهي که سراسر هستي را فرا گرفته‌اند مشاهده مي‌کند و از خود‌بي‌خود مي‌گردد و عالي‌ترين احساس و آرزوي خود را که قرب الاهي و نوشيدن شراب وصل با معبود است بر زبان جاري مي‌سازد. اما ناگاه درمي‌يابد که تا رسيدن به آن آرزو راه درازي در پيش دارد و اکنون بايد متناسب با حالش خواسته‌هايش را مطرح کند و به‌تدريج خواسته‌ها و آرزوهاي بزرگ‌تر و بزرگ‌تر را مطرح سازد. بدين‌‌سان دست‌هاي خويش را در پيشگاه خداوند بلند مي‌کند و مي‌گويد: خدايا، من خود را در معرض نسيم رحمت تو قرار داده‌ام و منتظرم نسيم رحمت تو در جانم بنشيند و دلم را از