همچنين خداوند فرمود: يَعْلَمُ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلَا يَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضَى وَهُم مِّنْ خَشْيَتِهِ مُشْفِقُونَ؛[1] «آنچه را پيش روي آنهاست و آنچه را واپسين آنهاست [کارهايي را که کرده‌اند و خواهند کرد] مي‌داند و جز براي کساني که او بپسندد و خشنود باشد شفاعت نمي‌کنند و از ترس او [از ترس عقوبت او يا عظمت و هيبت او] بيمناک‌اند».

وقتي ما به اولياي خدا و به‌خصوص رسول خدا و ائمه اطهار(صلوات الله عليهم اجمعين) توسل مي‌جوييم و آنان را شفيع خود قرار مي‌دهيم، به واقع به خداوند شفاعت مي‌جوييم؛ چون خداوند آنان را وسيله و راهي براي نيل به رحمت خود قرار داده است. اگر آنان مقام وساطت نمي‌داشتند و خداوند آنان را شفيع قرار نمي‌‌داد، نه آنان حق شفاعت داشتند و نه کسي حق داشت آنان را شفيع خود قرار دهد و نه اگر آنان کسي را شفاعت مي‌کردند، شفاعتشان پذيرفته مي‌شد. مگر کسي مي‌تواند در برابر خدا عرض اندام کند و اراده خود را بر خدا تحميل کند؟! خداوند به پاس رحمت بي‌کران و لطف و عنايتش در حق بندگان، بندگان مقرب خويش را شفيع و واسطه قرار داده تا گناهکاران سراغ آنها بروند و به آنان توسل جويند و از اين طريق مورد عفو و بخشش خداوند قرار گيرند و شفاعت و وساطت آنان در راستاي اذن و اراده الاهي انجام مي‌پذيرد.

تقدم رحمت الاهي بر غضب الهي

يکي از اسماء خداوند «اشد المعاقبين» است و اين صفت الاهي اقتضا مي‌کند که معصيت‌کاران به کيفر الاهي مبتلا گردند و در آتش جهنم بسوزند. چون آنان در برابر خداوند متعال که حاکم و مالک مطلق هستي است عصيان کرده‌اند و با چشم، گوش، زبان و اندامي که خداوند به آنان داده مرتکب گناه شده‌اند. و کيفر اين عصيان و نافرماني، آتش جهنم و عقوبت الاهي است. اما خداوند «ارحم الراحمين» نيز هست و