وَذُرِّيَّاتِنَا قُرَّه أَعْيُنٍ وَاجْعَلْنَا لِلْمُتَّقِينَ إِمَامًا؛[1] «و آنان که گويند: پروردگارا، از همسرانمان و فرزندانمان ما را روشني چشمها ببخش و ما را پيشواي پرهيزگاران گردان».
اطمينان نفس و آرامش دروني اساسيترين نياز رواني
حضرت پس از درخواست بخششهاي عيني روشنيبخش چشمان، از خداوند ميخواهند که به ايشان آرامش دروني و اطمينان نفس عنايت کند. اطمينان نفس و مقام يقين که حضرت از خداوند درخواست کردهاند، از بخششها و نعمتهاي دروني و متعالي است که خداوند به بندگان موحد خود عنايت ميکند. از بدترين حالات روحي و رواني انسان، حالت وانهادگي و سرگرداني است که بر اثر آن انسان احساس ميکند که کسي او را دوست ندارد و برايش دل نميسوزاند. احساس ميکند که همه، حتي پدر، مادر، فرزندان و خويشان او را وانهادهاند و به حال خود رها کردهاند و او را از ياري و کمک خويش محروم ساختهاند؛ او حتي از خداوند نيز نااميد ميگردد. وقتي اين حالت سرخوردگي از ديگران تشديد گرديد، در انسان حالت افسردگي شديد پديد ميآيد که بر اثر آن حتي ممکن است دست به خودکشي بزند. شايد آيه 15 سوره حج ناظر به همين حالت باشد:
مَن کانَ يَظُنُّ أَن لَّن يَنصُرَهُ اللَّهُ فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَه فَلْيَمْدُدْ بِسَبَبٍ إِلَى السَّمَاء ثُمَّ لِيَقْطَعْ فَلْيَنظُرْ هَلْ يُذْهِبَنَّ کيْدُهُ مَا يَغِيظُ؛ «هرکه ميپندارد که خدا او را در اين جهان و آن جهان هرگز ياري نخواهد کرد، بايد ريسماني به آسمان [سقف و هرچه بر فراز سر آدمي است] کشد [و خود را حلقآويز کند] سپس [آن را] ببرد، و آنگاه بنگرد که آيا اين ترفند و نيرنگش خشم او را از ميان ميبرد؟»