بِهِ عَلَىَّ مُصيباتِ الدُّنْيا، وَتَجْلُو بِهِ عَنْ بَصيرَتى‏ غَشَواتِ الْعَمى‏، بِرَحْمَتِک يا اَرْحَمَ الرَّاحِمينَ؛ «اي خدايي که هرکس از جايي فرار کند به او پناه مي‌آورد و هرکس هرچه بخواهد از او اميد بخشش آن را دارد. اي بهترين کسي که به او اميد مي‌توان داشت و اي کريم‌ترين کسي که از او مي‌توان درخواست کرد، و اي خدايي که درخواست‌کننده از خويش را رد نمي‌کند و از خويش مأيوس نمي‌گرداند و اميدوار به خويش را نااميد نمي‌سازد. اي خدايي که همواره درگاهش به روي سائلان و خوانندگان او باز است و حجابش را از برابر اميدواران برداشته است. به پاس کرمت از تو درخواست مي‌کنم که بر من منّت نهي و از عطا و بخششت که چشمم را روشن کند به من ببخشايي، و از اميدت آن‌قدر مرا سرشار سازي که دلم بدان آرامش و اطمينان يابد، و به من يقيني ببخش که رنج و مصيبت‌‌هاي دنيا را بر من آسان سازد و بدان پرده‌هاي جهل و ظلمت را از برابر چشم بصيرتم بردار. به رحمت بي‌پايانت، اي مهربان‌‌‌ترين مهربانان».

عالي‌ترين درخواست‌هاي دنيوي مؤمن

تداوم حيات و زندگي انسان در گرو تأمين نيازمندي‌هاي دنيوي اوست و انسان بدون بهره‌مندي از غذا، سلامتي، پوشاک و ساير نيازهاي مادي و نعمت‌هاي دنيويِ خداوندْ فرصت زندگي، و مهم‌تر از آن فرصت عمل به وظايف و تکاليف و حرکت در مسير رضاي الاهي را از دست مي‌دهد. با توجه به ضروري و حياتي بودن نيازهاي مادي و نعمت‌هاي دنيوي، حضرت از خداوند درخواست بخشش‌هايي را دارند که روشني‌بخش چشم و ديدگان است.