گفتار نوزدهم

(خواسته‌هاي متعالي اولياي خدا)

عالي‌‌ترين اميدواري‌هاي اخروي مؤمن

موضوع سخن ما در سه جلسه پيشين مناجات اميدواران بود و در اين ارتباط درباره رجا و اميد مباحثي را طرح کرديم. به اين نتيجه رسيديم که اميد به خداوند در رسيدن به هر خيري مطلوب است، خواه خير دنيا باشد و خواه خير آخرت؛ خواه خير مادي باشد و خواه خير معنوي. البته به اين شرط که اميد انسان صادق باشد؛ يعني از يک‌سو اطمينان و باور داشته باشد که خداوند متعال بندگان خويش را رهين لطف خود مي‌سازد و به آنان خير مي‌رساند، و از سوي ديگر در انجام آنچه در توان دارد براي رسيدن به خيري که از خداوند درخواست کرده کوتاهي نکند. گفتيم که در ارتباط با اميد اخروي به خداوند،‌ نبايد اميد و درخواست ما از خداوند تنها معطوف به آمرزش گناهان و نجات از عذاب آخرت باشد، گرچه آمرزش گناهان براي مؤمن در درجه اول اهميت قرار دارد و او بيش از هر چيز بايد تلاش کند که در آخرت به عذاب ابدي گرفتار نگردد. ازاين‌روي در آيات و روايات و دعاها، درخواست آمرزش گناهان و نجات از عذاب الاهي ضروري‌ترين و مهم‌ترين درخواست انسان از خداوند معرفي شده است؛ قرآن کريم مي‌فرمايد: