فاصله فراواني است و حتي او از درک و فهم مقام و منزلت آن حضرت عاجز است، اما بااينحال آرزو ميکند که در آخرت همنشين آن حضرت گردد. البته کسي که چنين خواستهها و آرزوهاي بزرگي دارد بايد براي رسيدن به آنها تلاش کند و از انجام آنچه از او در زمينه خودسازي و نيل به تعالي و کمال برميآيد کوتاهي نکند. چنانکه شخصي در پاسخ رسول خدا(صلي الله عليه و آله) که از حاجت و خواستهاش پرسش کردند، گفتند:الْجَنَّه فَأَطْرَقَ رَسُولُ اللَّهِ(صلي الله عليه و آله) ثُمَّ قَال: نَعَمْ، فَلَمَّا وَلَّى قَالَ لَهُ يَا عَبْدَ اللَّهِ أَعِنَّا بِطُولِ السُّجُودِ؛[1] «حاجت من بهشت است. حضرت سر به زير افکندند و فرمودند: بله و چون برگشتند خطاب به آن شخص فرمودند: اي بنده خدا، ما را با سجده طولاني ياري رسان».
روشن شد که از نظر عقل و شرع آرزوهاي دورودرازي که امکان تحقق ندارند و انسان را به خيالبافيهاي احمقانه وا ميدارند و نيز آرزوهايي که امکان تحقق دارند، اما انسان را از انجام تکاليف الاهي و دستيابي به آثار و ثمرات قطعي اخروي باز ميدارند، مذموم هستند. همانطور که پسنديده نيست انسان آرزوهاي دستنايافتني را در ذهن بپروراند و فکر و ذهن خود را بدانها مشغول سازد، همچنين شايسته نيست که انسان با آرزوي رسيدن به لذتهاي ناچيز و حقير دنيوي خود را از پرداختن به تکاليف اخروي و الاهي که نتايجي بهمراتب بزرگتري نسبت به لذتهاي دنيوي دارند باز دارد.
رجحان آرزوهاي اخروي بر آرزوهاي دنيوي
در طليعه اين جلسه اين پرسش را مطرح کرديم که آيا اميد براي انسان لازم است و انسان بايد اميدوار باشد يا نه؟ مجدداً در پاسخ به اين سؤال عرض ميکنيم که اميد لازمه زندگي است و بدون اميدْ زندگي انسان تداوم نمييابد. اميد يکي از نعمتهاي الاهي است. منتها چون آخرت دار تزاحم نيست، انجام برخي از امور اخروي مانع