و حتي حرمان از بهشت شديدتر است. ازاين‌روي حضرت با توجه به آنکه از تلخي و شکنجه بُعد از محبوب خبر دارد مي‌فرمايد که خدايا، چگونه کسي را که به تو محبت دارد از خود دور مي‌کني. خدايا، چگونه مرا که به رحمت و گذشت تو اميد بسته‌ام، محرومم مي‌کني. از مکارم اخلاق اين است که وقتي کسي به ديگري اميدوار گشته، هرچند او لياقت و استحقاق ياري و مساعدت نداشته باشد، نااميدش نگرداند. حال چگونه ممکن است خداوند که منبع کرم و بزرگواري است کساني را که به رحمت و مغفرت او چشم دوخته‌اند و اميد آن دارند که از آنها درگذرد، نااميد سازد، هرچند آنان لياقت بهره‌مندي از رحمت الاهي را نداشته باشند.

 هرکس با خطر مواجه مي‌گردد و حيوان درنده و يا دشمني او را تهديد مي‌کند، به دنبال پناهگاهي مي‌گردد که او را از خطر برهاند و در پناه‌ آن آرامش و آسايش يابد. شکي نيست که بدترين دشمن انسان که آخرت و عاقبت انسان را خراب مي‌سازد گناهان و شيطان مي‌باشد و براي رهايي از شر اين دشمن خطرناک انسان بايد به خداوند و درياي عفو او پناه آورد. خداوندي که کريم و بزرگوار است و حتي اگر دشمنش به او پناه آورد و با احساس پشيماني از او بخواهد که از او درگذرد و از شر شيطان و گناهان و جهنم نجاتش دهد، به او پناه مي‌دهد و مشمول عفو خود مي‌سازد، چگونه ممکن است به دوست خود پناه ندهد و او را از شر خطاها، گناهان و شيطاني که با وسوسه‌هاي خود او را از حق باز مي‌دارد حفظ نکند؟

نگراني اولياي خدا از فرجام و عاقبت خويش

در ادامه مناجات، حضرت حالت و احساس کسي را مي‌نمايانند که در کمال درماندگي و شرمندگي در درگاه خداوند قرار گرفته و نمي‌داند که عاقبت او به خير و سعادت مي‌انجامد و يا به شقاوت، بدبختي و حرمان از رحمت الاهي مبتلا مي‌گردد، نظير