گفتار چهاردهم

(نقش سازنده ترس از خدا (2))

نقش تربيتي ترس از خدا

آيات قرآن و سيره و سخنان انبيا و ائمه اطهار(عليهم السلام) و بزرگان دين حاکي از آن است که خوف و خشيت از خداوند حقيقتي است انکارناپذير و گريه‌هاي طولاني اولياي خدا حاکي از آن است که آنان حقيقتاً از خداوند ترس داشتند. همان‌طور که انسان از خود به‌عنوان عامل گناه و نيز از کيفر و عذابي که بر گناه مترتب مي‌گردد مي‌ترسد، از خداوند نيز که آتش جهنم را آفريده و کيفر و عذاب را مترتب بر گناه مي‌کند مي‌ترسد و نمي‌شود گفت ترس از خدا، به معناي ترس از خويش و گناه است. بلکه هم ترس از خويش و ترس از گناه و عذاب و نيز ترس از خدا، هريک در جاي خود صحيح و قابل توجيه منطقي و عقلي است.

گرچه دعوت پيامبران الاهي هم شامل بشارت به رضوان و بهشت الاهي بود و هم بيم دادن از کيفر گناهان و عصيان خداوند، اما عمومي‌ترين، مؤثرترين و کارسازترين شيوه تربيتي پيامبران الاهي بيم دادن از عذاب الاهي بوده است و ترس از عذاب الاهي بهترين و مؤثرترين محرک براي اطاعت از احکام الاهي و رهايي از غفلت و وسوسه‌هاي شيطاني و غلبه بر هواهاي نفساني است. با تحقيقات و روش‌هاي علمي