هدايتگري دوستان خدا و نشانه‌هاي تشخيص رفتار صحيح

اگر امر بر انسان مشتبه شد و نتوانست درستي يا نادرستي رفتاري را تشخيص دهد، يا نتوانست تشخيص دهد که مصلحت و منفعت آن رفتار بيش از زيانش بوده، مورد رضايت خداوند است، دو نشانه و علامت مي‌تواند وي را از ترديد خارج ساخته، حقيقت را بنماياند. نشانة اول اينکه بنگرد آيا اگر لذت و شادکامي در آن رفتار نمي‌بود انجامش مي‌داد؟ اگر او نزد خود لذت را ملاک ترجيح رفتار قرار نداد و به نظر خودش حس وظيفه‌گرايي وي را به انجام دادن آن رفتار واداشته و اگر لذتي نيز در آن نمي‌بود وظيفة خود مي‌دانست که بدان اقدام کند، اما با اين حال ترديدش برطرف نشد، نوبت به نشانة دوم مي‌رسد، و آن اينکه بنگرد چه کساني از رفتار او خشنود مي‌شوند. آيا دنياپرستان، هوس‌آلودگان و بي‌بندو‌باران و کساني که به رعايت احکام شرع مقيد نيستند از رفتار او خوششان مي‌آيد، يا بندگان مؤمن و خودساختة خدا؟

وَصَارَ مِنْ مَفَاتيِحِ أبْوابِ الهُدي وَمَغالِيقِ أبْوَابِ الرّدي؛ و خود کليدي شده است گشايندة درهاي هدايت و هم قفلي بر درهاي هلاکت و سقوط.

روشن شد مؤمن دل‌باخته معبود که محرکش اطاعت خدا و هدفش کسب رضايت و خشنودي پروردگار است، نفس خويش را از کمند شهوات مي‌رهاند و از انبازي با هواپرستان و دنيا‌خواهان مي‌پرهيزد و در پرتو نور هدايت الاهي، تاريکي‌ها را از قلب خويش مي‌زدايد و دريچه‌هاي فهم و درک انوار حق را به روي آن مي‌گشايد. او افزون بر آنکه خود نوراني مي‌شود و به مسير هدايت و نيل به تعالي و کمال رهنمون مي‌گردد، وسيلة هدايت ديگران و کليد گشايندة درهاي هدايت و رستگاري مي‌شود. او چون از گمراهي، هلاکت و تاريکي رسته است، خود قفلي مي‌شود بر درهاي گمراهي، و راه انحطاط را به روي ديگران مي‌بندد و آنان را به رهايي و سعادت راهنمايي مي‌کند.