مي‌کرديد به ميراث مي‌بريد. براي شما در آنجا ميوه‌هاي بسيار هست که از آنها مي‌خوريد.

همچنين خداوند در آية ديگري مي‌فرمايد:

مَثَلُ الْجَنَّةِ الَّتِي وُعِدَ الْمُتَّقُونَ فِيهَا أَنْهَارٌ مِّن مَّاء غَيْرِ آسِنٍ وَأَنْهَارٌ مِن لَّبَنٍ لَّمْ يَتَغَيَّرْ طَعْمُهُ وَأَنْهَارٌ مِّنْ خَمْرٍ لَّذَّةٍ لِّلشَّارِبِينَ وَأَنْهَارٌ مِّنْ عَسَلٍ مُّصَفًّى؛[1] وصف آن بهشتي که تقوا‌پيشگان را وعده داده‌اند اين است که در آن جوي‌هايي است از آبي دگرگون‌نشدني [که نگندد و بوي و مزة آن برنگردد] و جوي‌هايي از شيري که مزه‌اش برنگردد و جوي‌هايي از باده‌اي که لذت‌بخش آشامندگان است و جوي‌هايي از عسل ناب.

نکوهش دلبستگي به دنيا و لذت‌هاي آن

لذت، خود، مطلوب و متناسب با فطرت انسان است و اگر در مواردي نکوهش شده، منظور لذت محدود و حرامي است که مانع از رسيدن به لذت‌هاي ابدي آخرت مي‌شود؛ مانند لذت‌ گذرايي که از استعمال مواد مخدر به انسان دست مي‌دهد، اما ناراحتي‌ها، رنج‌ها و محروم ماندن از لذت‌هاي طولاني زندگي را در پي دارد. آنچه مذموم و نکوهيده است ترجيح دادن لذت‌هاي محدود دنيا بر لذت‌هاي نامحدود آخرت است. آنچه مذمت شده محاسبات نابه‌جايي است که انسان در زندگي دارد و در پي آنها به لذت‌هاي محدود تعلق و دلبستگي پيدا مي‌کند و خود را از لذت‌هاي بي‌نهايت محروم مي‌سازد. به‌راستي کسي که حاضر مي‌شود براي چند لحظه لذت‌جويي و ارضاي شهوت خود، زندگي خويش را تباه سازد، يا کسي که براي رسيدن به لذت گذراي نگاه حرام و يا شنيدن موسيقي حرام، آتش جهنم و عذاب‌هاي طولاني جهنم را براي خود فراهم کند، ديوانه نيست؟