مي‌دهد. کساني که در مجالس لهو و لعب به عياشي و خوش‌گذراني، و در اوج شادي و بدمستي، به رقص و پايکوبي مي‌پردازند، اغلب به اطراف و حتي حالات خود توجه ندارند و گاه نيز مهار حرکات و رفتار خويش را به کلي از دست مي‌دهند. بي‌شک چنين شادي‌هايي نکوهيده است؛ وگرنه شادي معقول و نشاطي که از درک نعمت‌هاي خدا و بهره‌مندي از آنها دست مي‌دهد يا شادي‌اي که از کسب رضايت خداوند پديد مي‌آيد، پسنديده و سازنده است.

ضرورت توجه به آخرت و نعمت‌هاي آن

وقتي از شادي و لذت سخن به ميان مي‌آيد، ذهن‌ ما به سرعت متوجه شادماني دنيوي و لذت‌هايي مي‌شود که از خوردن، آشاميدن و ديگر بهره‌مندي‌هاي دنيوي به دست مي‌آيند؛ يا وقتي از غم و اندوه سخن به ميان مي‌آيد، ذهن‌ ما به سرعت متوجه غم و اندوه ناشي از زيان دنيوي و از دست دادن نعمت مادي مي‌شود؛ در حالي که آدمي بايد براي کوتاهي در بندگي خداوند و از دست دادن نعمت‌هاي اخروي نيز غصه‌دار و غمناک گردد.

در بينش اسلامي بايد اين اصل همواره مورد توجه باشد که نسبت دنيا با آخرت، نسبت محدود با نامحدود و متناهي با نامتناهي است؛ از نظر کميت، دنيا با آخرت قابل مقايسه نيست؛ زيرا عمر و زندگي دنيوي محدود، و زندگي آخرت نامحدود و نامتناهي است؛ و از نظر کيفيت نيز نمي‌توان دنيا را با آخرت قياس کرد؛ پس پسنديده نيست که انسان دلبستة لذت‌هاي محدود دنيوي، حيواني و طبيعي گردد و اين دلبستگي او را از لذت‌هاي اخروي باز دارد. اسلام براي اينکه انسان اهميت و جايگاه رفيع آخرت و نعمت‌هاي ابدي و بي‌نهايت آن را از ياد نبرد و دلبستة دنيا، نعمت‌ها و لذت‌هاي زودگذر آن نشود، دنيا و نعمت‌هاي آن را حقير و کوچک خوانده است: